Wat is er toch mis met onze treinen.

Het is weer winter en er ligt ook weer eens sneeuw. Het Nederlandse landschap oogt wit en verlaten. Zij die zich toch op de weg wagen, vragen zich na enkele kilometers doorsukkelen af waar ze in hemelnaam mee bezig zijn. Bij sommige spoorwegstations staan lange treinen werkeloos af gerangeerd. Volgens de media laat de NS slechts enkele sprinters rijden. Je kunt je als onwetende krantenlezer of televisiekijker slechts afvragen hoe het toch mogelijk is dat een elektrische trein al bij een paar bladeren op de rails, of een beetje sneeuw, niet meer in staat is om fatsoenlijk te functioneren. Onbegrijpelijk en gewoon ergerlijk. Juist in die barbaarse koude dagen, nu die treinen zo hard nodig zijn, laten ze het kennelijk afweten. Of zie ik het verkeerd en worden we misschien door de spoorwegen voor de mal gehouden. En ligt het probleem ergens anders. Dat is de volgende vraag die n elk geval spontaan in mijn gedachten opkomt.

Het magere fenomeen van het afwezig zijn van een goedwerkend spoorwegnet in winterse omstandigheden is reeds jarenlang in winters Nederland aanwezig. Elke keer komt er een zwak excuses van de NS of Prorail, over een vermoedelijke oorzaak. Doch een afdoende oplossing blijft al jarenlang uit. Welk soort elektrische trein men ook in gedachten neemt, kennelijk laten de meesten het bij koude of sneeuw het soms zomaar afweten. En laat men nu niet aankomen met verhalen over het vastvriezen van wissels en seinen, want dat verhaal is al zo oud als dat er überhaupt treinen rijden. En dat probleem speelde vroeger in het stoomtijdperk ook al en was toen nauwelijks een echte bedreiging voor het functioneren van het treinverkeer in de winter. Het zit hem dus in iets anders. Iets waar ik nu niet opkom. Een kennelijk probleem dat door de spoorwegen schijnbaar onoplosbaar blijkt te zijn.

Hoe anders was het in mijn jeugdjaren. Ook toen hadden we jaren met strenge, langdurige winters. Jaren dat Nederland soms wekenlang op een poollandschap leek. Alleen reden de treinen toen wel en meestal ook nog redelijk goed op tijd. Maar ja… Dat was de primitieve tijd van de stoomtreinen. Van die weliswaar langzamere en misschien minder comfortabele, soms wat vervuilende, roet uitbrakende zwarte stoomlocomotieven. Maar die nostalgische zwarte monsters deden het vrijwel altijd en ploegden zich, indien noodzakelijk, gewoon een weg door bergen sneeuw en ijs die op de rails lagen. En toen hoorde je ook in de grauwe oktober en november maanden nooit iemand kletsen over het uitvallen van een trein omdat er bladeren op de rails lagen…

Eigenlijk is het om te huilen. Dan maar terug naar de oude tijd denk ik wel eens als ik weer een bericht in de media zie verschijnen waarin men melding maakt van het uitvallen van de treinen vanwege het weer. Zet dan maar een paar van die fraaie oude stoomlocomotieven uit het spoorweg museum in, inplaats van dat kennelijk kwetsbare elektrisch aangedreven materiaal waar men in Nederland mee rijdt, denk ik dan alvorens over te gaan tot de orde van de dag.

Tallsay is een leuke en makkelijke manier om verhalen, artikelen en recepten te publiceren. Publiceer vandaag nog jouw eerste artikel!