Het zijn onzeker tijden voor de mensen. En dat zijn we, op deze manier, niet meer gewend. Generaties voor ons waren veel meer gewend aan onzekerheid.
In de jaren 1930, lag mijn overgrootmoeder op bed als gevolg van verlamming. Zij leefde van de kerk, want er was geen sociaal stelsel, geen aow of bijstand. Zij had de zorg voor haar twee kleinkinderen, want haar dochter was overleden (mijn oma). De vader van die kinderen (mijn opa) had het gezin achtergelaten. Het waren de crisis jaren, crisis zonder goed vangnet, met gaarkeukens en later eten van het crisiscommite. Om bij te verdienen, breide ze hempjes en broekjes. Zij had als lijfspreuk: Niet klagen, maar dragen en bidden om kracht. Ze bezat berusting, zonder bij de pakkenneer te zitten, deed wat ze kon.
De oorlog brak uit en ineens was er nog meer onzekerheid, nu ook onzekerheid over je leven. Vijf lange jaren met de hongerwinter als staart. Door toeval kwam mijn vader in het Britse leger terecht, hij en zijn vriend wisten een Duitse munitie opslagplaats en zijn dat de Britten gaan vertellen. Die vonden het te gevaarlijk dat ze nog naar huis zouden gaan en dus vocht mijn vader mee richting de vrijheid.
De mens van u kan zich bijna niet voorstellen hoe dat toen was. Wij met onze zekerheden, die in feiten een illusie zijn. We leven in een droom en zijn geshockt als die droom verstoort wordt.
Voor mij is leven bijna synoniem met onzekerheid, door ervaringen in het verleden. Door meditatie heb ik geleerd om met onzekerheid om te gaan, net als over-grootmoeder vroeger door te bidden, wat ik ook doe, een gesprek met voornamelijk waar ik dankbaar voor ben en wie ik kracht en steun toe wens.
Onzekerheid maakt mensen bang, het raakt de basisveiligheid. Het zijn nu ineens onzekere tijden met corona, mensen zijn hun dagelijkse gewoonten kwijt. Dat geeft stress, soms chronische stress. De mens kan in principe goed met korte stress omgaan, omdat na de piek, het lichaam weer herstelt. Wordt de stress van langere duur, dan kan het lichaam niet goed meer herstellen. Stress-hormonen blijven dan in het lichaam rondzeuren, je onstpant dan niet meer.
Dan ga je slechter slapen, piekeren en wordt je prikkelbaar, ook voor je omgeving.
Meditatie en mindfulness, bewegen, je even afzonderen met muziek op je hoofd (bijvoorbeeld in de slaapkamer, als je met meerderen woont), lekker warm douchen, in je dagboek schrijven, kunnen helpen met stress te verlagen.
Onzekerheid hoort bij het leven. Accepteer dat het zo is en kijk naar wat nog wel kan. Er komen betere tijden en zo niet, dan zijn we over eent tijdje aan deze nieuwe realiteit echt wel gewend.
Door Feetje1 aanbevolen
Gerelateerde artikelen
Notes (228)
Reacties (11)
Geen wonder ook dat kinderen lastig zijn nu, hun wereldje ligt in veel gevallen ook overhoop. Je moet er toch niet aan denken dat je nu met een stel dreinende kinderen en een uitgeflipte vent in een klein flatje zit - de agressie groeit met elke dag.
Daar komt nog heel wat nawerk van, vrees ik.
Laat ons maar hopen dat de meeste 'kwetsbare' vrouwen aan de pil zijn.
Doe dat maar eens, neem dat besluit maar eens .... dan moet je als Premier wel heel erg zeker zijn dat het voorbij is en dan de burgers nog. Die moeten dan weer gaan wennen aan hoe het was.
Komt allemaal wel in orde, maar er zal een tijdje overheen gaan.
Mooi dat je vader voor de geallieerden vocht. Mijn opa werkte in een fabriek in dat land naast on...
Mijn moeder en ome Avi (zo noemde ik hem tot die tijd, was een jeugdvriend van mijn op papier vader, zaten samen in een kindertehuis tijdens de oorlog) zijn met elkaar naar bed geweest in februari/maart 1959 in Holon Israel.