Leven in, en met, de natuur

Zuid-Frankrijk, enige jaren geleden...

Het huisje was oud en slecht onderhouden. Haveloos zag het er uit. Je zou bij de eerste aanblik denken dat het een tot een woning verbouwd kippenhok was. Maar niets is minder waar. Het aan de bosrand gelegen houten opstal vormde al vijftig jaar lang het onderkomen van een alleenstaande man.  Ooit had hij dit woninkje van vijfenveertig kwadraat meter eigenhandig gebouwd. Gewoon met gebruikmaking van wat de natuur aan bruikbaar bouwmateriaal te bieden had. Uiteraard had hij in de loop der jaren een en ander gemoderniseerd en aan de tijd aangepast. Maar toch bleef het behelpen in zo'n klein kotje. Want het ontbrak in het huisje aan moderne gemakken zoals; stromend water, een spoeltoilet, centrale verwarming, goede woningisolatie en… bereikbaarheid.

   De bewoner van het pand kon zich toch kennelijk redden. Een goede tien meter achter het huis stond een houten kotje dat als toiletruimte diende. Het gemetselde gat in de grond werd met een emmer met water doorgespoeld waarna het afvalwater met de fecaliën in een beerput terecht kwam, die na verloop van tijd het overtollige vuile water middels een dikke gemetselde afvoergoot, in de beneden liggende beek deed uitstromen...

  Goed, het systeem functioneerde, maar daar was dan ook alles mee gezegd.    

  Water verkreeg hij middels een pomp in zijn woninkje. Elektriciteit had de man ook. Maar niet op de gebruikelijke wijze zoals wij daar als inwoners van dit land over kunnen beschikken. Het woninkje kende namelijk geen 220 volt netspanning. Daarentegen stond er in het weiland tegenover het huisje een hoge metalen paal waaraan een tweetal kleine windmolens waren verbonden. Een gewone kleine propellerwindmolen en een soort turboachtig apparaat. De beiden molens waren voorzien van een wisselstroom alternator zoals ook in de automobielindustrie wordt toegepast op elke automobielmotor. Deze twee apparaten leidden hun opgewekte stroom via twee spanningsregelaars naar een tweetal grote automobiel batterijen, die vervolgens de woning van 12 volt spanning voorzagen.

   Het ooit zelfbedachte systeem werkte inmiddels al vele tientallen jaren probleemloos, vertelde de man mij toen ik hem jaren geleden in de herfst bezocht. Ook zijn kleine campingkoelkast was op dit systeem aangesloten, evenals zijn moderne 12/220 volt koffiezetapparaat, alsmede alle verlichting in de woning.

   Leven zonder zorgen, in en met, de natuur?

   Nee natuurlijk niet…  Het lijkt zo idyllisch, maar wie het overkomt kan met recht verklaren dat dit soort leven werkelijk kei en keihard is. Leven van een minimum inkomen. Geen verzekering voor ziekte of invaliditeit. De huisarts zal bij ziekte je niet komen bezoeken. Als je wat overkomt ga je gewoon dood, want er is verder niemand om je heen die je kan helpen. En een mobieltje werkt niet in het heuvelachtige terrein waar dit huisje zich bevindt. Terwijl een auto kan niet bij hem kan komen.  De man doet derhalve al zijn boodschappen met…, de benenwagen… Elke dag, heuvel op heuvel af.

   Antoine, de bewoner van het huisje dat ik beschrijf, is inmiddels negenenzeventig jaar oud. Het is een door het leven getekende slanke man met een bos lang zilverkleurig haar. Zijn gelaat straalt nog altijd een taaie onverzettelijke wilskracht uit. Hij geeft geen blijk van lichamelijk ongemak. Zijn enige kameraden in de jungle waar hij woont, zijn de zestig bruine geiten, vijf kippen en zijn twee witte Pyreneese herdershonden die de geiten bewaken. Die beesten verblijven doorgaans op het twee en een halve hectare grote stuk weiland dat voor zijn woninkje is gelegen, maar zwerven zomers ook vaak gewoon door de bossen. Op dat stuk weiland staat een nogal gammel uitziende houten schuur waarin de levende have tijdens slecht weer kan verblijven.

   De oude Antoine, zijn achternaam zal ik niet vermelden, leeft volgens zijn eigen zeggen verder van de jacht ( stroperij ) en maakt soms in een weinig proper schuurtje geitenkaas, hetgeen hij eens in de week in het ruim vier kilometer van hem gelegen dorpje, te samen met zijn gedode hazen en konijnen, op de markt verkoopt.  

   Een leven in de natuur op een Idyllisch plekje aan de bosrand op een heuvel in Zuid-Frankrijk.  Voor veel natuurvorsers die ik ken en met wie ik ooit over zo’n leven ín de Franse jungle heb gesproken, is dit bizarre soort leven in, en met, de natuur absoluut een stapje te ver. Voor u als lezers ook?

©  Leonardo

Tallsay is een leuke en makkelijke manier om verhalen, artikelen en recepten te publiceren. Publiceer vandaag nog jouw eerste artikel!