Het idee van vliegende auto’s is niet nieuw. In menig science-fiction verhaal uit de 20e eeuw werden ze als de vanzelfsprekende ontwikkeling op rijdende auto’s beschouwd en ze drongen door tot onder meer James Bond-films, Harry Potter-boeken en klassieke tekenfilmseries als The Jetsons. Maar naast de wereld van fictie leefde het idee ook in de wereld van wetenschap en techniek.
Projecten met vliegende auto’s in de 20e eeuw
Sky flivver
In 1926 werd een eerste experimenteel eenpersoons-vliegtuig – de Sky flivver - gepresenteerd door autofabrikant Henry Ford. Hoewel het eigenlijk geen vliegende auto was, kreeg het project brede aandacht in de pers. Het idee van een vliegtuig in massaproductie dat daardoor betaalbaar zou worden voor iedereen en onderhoudsvriendelijk zou zijn als een auto sprak menigeen aan. In 1928 werd het project echter gestopt toen de sky flivver tijdens een afstandsproef verongelukte en de piloot ervan omkwam.
ConvAirCar
Een ander project kwam van de grond in 1947. De Convair Model 118 ConvAirCar (ook wel de Hall Flying Automobile) was een prototype van een auto met een half vliegtuig op het dak. Er werden er twee van gebouwd: de eerste stortte neer door benzinetekort (de piloot had de benzinemeter van de auto in plaats van het vliegtuig gecheckt). Toen men het tweede prototype gereed had, was de belangstelling ervoor verdwenen en het project werd beëindigd.
Aerocar
De Aereocar was een ontwerp van de Amerikaanse vliegtuigingenieur Moulton B. Taylor (1912-1995). Het prototype ervan maakte in december 1949 een succesvolle vlucht. Na verdere ontwikkelingen, aanpassingen en rij- en vliegtesten werd het ontwerp 7 jaar later zelfs goedgekeurd door de Amerikaanse Civil Aviation Authority en mocht het in productie worden genomen. Ondanks veel publiciteit en een nieuw en aangepast model in 1989 kwam het project van de Aerocar commercieel niet van de grond.
Volante Tri-Athodyne
Van 1956-1958 werd een model van een vliegende auto ontworpen en gebouwd door een speciale afdeling van de Ford autofabrieken.
De Volante Tri-Athodyne bevatte 3 geleide propellers met elk een eigen motor die de auto (als een mini-helicopter) van de grond zouden doen opstijgen. Het werd echter geen succes.
VZ-8 of Sky Car
In 1956 gaf het Amerikaanse leger drie partijen (Chrysler, Curtiss-Wright en Piasecki) opdracht een concept voor een vliegende jeep te ontwikkelen en prototypes ervan te bouwen. Het jaar erop bleek Piasecki’s VZ-8 de beste: het stabiele toestel kon normaal rijden op de grond en was in staat honderden meters door de lucht te vliegen. Het Amerikaanse leger vond het idee van de vliegende jeep echter niet meer passen in de moderne oorlogsvoering en staakte het project. Piasecki wijzigde zijn VZ-8 daarna in de aangepast Sky Car voor de commerciële verkoop, maar door hoge ontwikkelingskosten bleek het voertuig voor de meesten te duur.
Tot en met de jaren 1980 en 1990 kwamen hier en daar nieuwe ontwerpen voor vliegende vehikels op de proppen, maar geen ervan bleek een blijvertje.
Projecten met vliegende auto’s in de 21e eeuw
Dat het idee van een vliegende auto na 2000 nog steeds springlevend is, bewijzen de enorme geldsommen die er opnieuw in worden geïnvesteerd. Nu zijn het vooral grote bedrijven die de verwachte winsten van de vliegende auto als toekomsttrend niet willen missen. Zo heeft Larry Page (oprichter van Google) bijvoorbeeld al meer dan US$ 100 miljoen geïnvesteerd in het bedrijf Kitty Hawk dat bezig is met de ontwikkeling van een luchttaxi. Internationaal taxibedrijf Uber blijft overigens niet achter: er is alvast de divisie ‘Uber Elevate’ in het leven geroepen - al zal het nog wel even duren voor de eerste Uber-luchttaxi via de app kan worden besteld. Ook in de conventionele industrie – zowel auto- als vliegtuigfabrikanten – zijn allerlei projecten voor vliegende auto’s dan wel superkleine vliegtuigen die geschikt zijn voor het wegennet en het luchtruim opgestart.
PAL-V: Hollands glorie in Noord-Brabant?
Noemenswaardig in dit geheel is zeker de vliegende auto die door het bedrijf PAL-V (Personal Air and Land Vehicle) wordt ontwikkeld.
Waarom? Omdat het een Nederlands bedrijf is die hun product al in 2020 op de markt wil brengen; een productiemodel ervan is al in hun showroom in Noord-Brabant te bewonderen.
PAL-V constructie en veiligheid
Het prototype is in feite gebaseerd op een klassiek ontwerp. Het productiemodel (PH-PAV) ziet eruit als een rode sportwagen op drie wielen en bevat een benzinemotor; dit in tegenstelling tot de ontwerpen van veel concurrenten die op (elektrische) accu’s lopen en daardoor nog maar een klein bereik hebben. Het dashboard bevat naast de standaardpanelen van een auto ook die van een vliegtuig. Onder de bestuurdersstoel zit een stuurknuppel die naar voren komt als de auto begint te stijgen.
Op het dak zit een constructie die kan uitklappen tot een propeller en een staartstuk; de PH-PAV doet daarom denken aan een helicopter. Toch is het geen helicopter, maar een gyrocopter. Het verschil? De propeller van de PH-PAV wordt niet door een motor aangedreven (zoals bij een helicopter), maar gaat vanzelf draaien wanneer de auto voldoende snelheid maakt: hierdoor krijgt de PH-PAV stijgvermogen. Er is dus een circa 300 meter lange startbaan nodig om het vehikel op snelheid en in de lucht te krijgen; het ideaal van verticaal opstijgen is dus (nog) geen optie bij deze vliegende auto.
Voor de veiligheid kan dit overigens een groot voordeel zijn. Een gyrocopter zoals de PH-PAV kan bij het onverhoopt uitvallen van de motor gewoon landen; door de vrij draaiende propeller zal het vehikel langzaam (als vallend herfstblad) naar beneden zweven. Een vliegende auto waarbij de propeller – net als bij een drone – wel door de motor wordt aangedreven, zal bij het uitvallen ervan als een baksteen naar beneden vallen.
Pal-V enkele voor- en nadelen
Dat deze vliegende auto voordelen kan bieden, is evident. Op de wat langere trajecten kunnen vervelende files en verkeersopstoppingen bijvoorbeeld eenvoudig worden vermeden. Maar ook in moeilijk begaanbare gebieden is de vliegende auto een uitkomst. In bergachtige of waterrijke streken of waar maar weinig wegen beschikbaar zijn, kun je bijvoorbeeld heel wat kilometers afsnijden door er recht overheen te vliegen. Dit kan voor bijvoorbeeld hulp- en ordediensten in onherbergzaam gebied een groot voordeel zijn.
Toch zijn er ook een paar dingetjes die nog voor verbetering vatbaar zijn.
- Je hebt voor de PH-PAV een ‘start- en landingsbaan’ van circa 300 meter nodig om op te stijgen; deze zouden eerst op uitvalswegen aan de rand van steden en dorpen moeten worden aangelegd. De procedure zou dan zijn: rijden naar de aangelegde startbaan, dan vliegen naar de bestemming, landen op de daar aan de buitenrand aangelegde landingsbaan en vervolgens rijden naar de bestemming in bijvoorbeeld de binnenstad.
- Het ombouwen van rijdende naar vliegende auto kost nu nog enige tijd. Bovendien moet de auto stilstaan om de propeller en het staartstuk te kunnen uitklappen.
- De nieuwe techniologie van de PH-PAV komt nog met een gepeperd prijskaartje van rond de EUR 500.000 voor een introductiemodel.
Toch zijn er – in de aanloop naar het verwachte productiejaar 2020 – al een kleine 50 van in binnen- en buitenland verkocht.
Copyright: Robin93.
(2019) Foto's: Pal-V.com, Wikimedia Commons.
Zie voor andere artikelen bijvoorbeeld ook:
Auto-van-de-toekomst-loopt-op-zonne-energie!
Autotechnologie-digitaal-dashboard-zo-slim-als-een-smartphone
Autotechnologie-welke-gadgets-wil-je-in-je-volgende-auto-hebben?
of via:
https://robin93artikelen.wordpress.com/
Reacties (13)
Bijna alles wat futuristisch leek in films en zo uit de jaren 60/70 bleek gewoon al deel te maken van wetenschappelijke onderzoeken. Neem de Thunderbirds (en dan niet die domme moderne film, maar de jaren 60 tv serie) met een ruimtestation en met een aflevering met een missie naar Mars en sowieso al Thunderbird 3 als raket.
Maar: wie doet dan de verkeersleiding, met al die ongeregelde vliegers in de lucht? Ik hoop dan maar dat zo'n ding niet op mijn dak valt....
Trouwens: alcohol- en drugscontroles worden dan wel een stuk moeilijker.
;-)