Het menselijk leven bestaat uit diverse hoofdstukken: hoe langer je leeft hoe meer het er worden. Sommige overlappen elkaar, andere sluit je af en soms ben je de sleutel een beetje kwijt. Maar dan kwam ChrisRik en gooide met haar prachtige serie over Ceylon weer een deur open - naar herinneringen die al heel diep weggezakt waren.

In 1975, toen de Vietnamoorlog net afgelopen was en de meeste GI's uit Zuidoost-Azië vertrokken, kwam er, eerst nog aarzelend, een stroom toeristen vanuit Europa op gang. Naar Thailand, Hongkong, Singapore, Malaysië en Sri Lanka. Wij behoorden tot de eersten die dit eiland wilden bezoeken, dat nog maar net (3 jaar eerder) zijn status als Brits protectoraat (Ceylon) verwisseld had voor de zelfstandigheid van een parlementaire democratie onder Bandaranaike, lang voordat het   massatourisme  Sri Lanka ontdekte. Je kunt er niets aan doen: een land verandert vanzelf zodra het te maken krijgt met grote scharen buitenlandse pottenkijkers en investoren. Het is tegelijk een zegen en een vloek: dit mooie eiland heeft tot heden toe in hoge mate van het internationale tourisme geprofiteerd, maar het heeft ook de schaduwkanten moeten accepteren: drugs, corruptie en sinds kort ook islamitisch terrorisme – al is de soms fel oplaaiende oorlog tussen de inheemse Singhalezen en de uit het Zuiden van India afkomstige Tamils al bijna 2000 jaar oud.

Net als in Thailand en Malaysië worden de stranden volgebouwd met grote internationale hotels, de McDonalds, de Kentucky Fried Chickens en de Starbucks verpesten de binnensteden en verdringen veel van de authentieke kleine eethuisjes en theehuizen die de oude tradities bewaarden. In plaats van op open terrasjes zit je opgesloten achter dubbel glas in de jetstream van een loeiende airco, en de patatlucht slaat je overal tegemoet waar veel toeristen komen. En die komen meestal samen op de meest bezienswaardige en mooiste plekken.

Ik ben er sinds 1982, toen de ellende met de tamilopstanden begon, niet meer geweest, maar spreek af en toe nog iemand die er de laatste jaren een kijkje genomen heeft. Die zei precies wat ik ook verwachtte: het begint allemaal op elkaar te lijken, de characteristieke charme heeft plaats gemaakt voor big business. Toen Chris er in 2005 was, dus ongeveer 25 jaar na ons laatste bezoek, was er al veel veranderd, maar toen hadden ze daar kennelijk de oude stijl nog grotendeels behouden: afgezien van de fanatieke hoogbouw langs de kust. Inmiddels zijn weer 15 jaar voorbij, en ik vrees dat er geen hoteltuinen met echte king cobra's meer zijn.

Omdat ik op diverse plaatsen die ChrisRik beschrijft (met prachtige foto's) 25 jaar eerder geweest ben, ben ik eens in mijn oude foto-albums gedoken en heb van enkele afdrukken (van digitale fotografie had toen nog nooit iemand gehoord!) foto's genomen: vanmiddag toen de zon een beetje scheen. Eigenlijk moet je dat met een scanner doen, maar die wil op dit moment niet.

Een reis in het verleden, toen mij haar nog bruin was, mij tanden nog puur natuur en mijn kijk op de wereld heel wat optimistischer dan nu.

Laat ik maar beginnen met mijn allerslechtste foto die ik heb: de gigantische ficus benjaminus die Chris in haar artikel over de Koninklijke botanische tuinen van Peradeniya (halverwege de fotoserie) laat zien. Die heb ik gevonden, alleen 25 jaartjes jonger. Hij is er alleen maar groter en mooier op geworden.

En Kandy: afgezien van de avondprocessie waarover ik in haar vorige artikel een lang commentaar schreef, was de stad destijds rustig en overdag zelfs bijna leeg. Wat een verschil!

Hieronder volgt nu een kleine selectie foto's die het typische landelijke Sri Lanka weergeven zoals ik het toen beleefde: gemoedelijk enerzijds en toch bij tijd en wijle gevaarlijk, met wijdse stranden met af en toe een handelaar, en natuurlijk de dieren. Daar heb ik altijd oog voor gehad. De uit colablijkjes drinkende apen zal ik u maar besparen: die kun je vandaag de dag beslist ook nog zien. Toen is de verloedering al begonnen...

Boven: handelaren aan het strand van Colombo - onder: dit was Lodewijk, een zogenaamde 'Burger'. Dat betekende dat hij van Nederlanders afstamde - 200 jaar geleden. Zijn hondje (links naast mijn voet) heette 'Cruiffie'.

Onze politieagent, die met ons van hot naar her over het eiland gereden is:

Boven: Olifantenshow in de dierentuin van Colombo - waar onze cobra gekooid werd. Onder: olifant aan het werk.

Boven rechts achter met het blauwe shirt: mijn lief op een olifant (ik maakte de foto en zat dus niet op een olifant). Onder:  Slangenbezweerder met cobra, maar ik weet niet meer wáár.

Deze jongen werd vlak hierna verschrikkelijk boos: hij vond dat ik te dicht bij hem kwam. Ik was blij dat ik weer heelhuids in de auto zat.

Onder: Zevenblad als Little Mermaid, in Mount Lavinia, Sri Lanka. Op de achtergrond het hotel dat een belangrijke rol gespeeld heeft in het plot van de River Kwai. Hier zat de Britse Generale Staf in WOII.

En helemaal  tot slot: toch nog een mooie foto van Fokje vorige nacht, met de jongste egel op de achtergrond.

Tallsay is een leuke en makkelijke manier om verhalen, artikelen en recepten te publiceren. Publiceer vandaag nog jouw eerste artikel!