Er staat een standbeeld van een meisje:

Fiets bijna elke dag naar en van Utrecht en dan fiets ik altijd een klein beetje om. Bewust om even langs een standbeeld van een meisje te fietsen. Is geen groot standbeeld … maar het meisje was ook niet groot van stuk (wel van naam), is geen bijzonder standbeeld ….. maar het meisje was zelf ook niet heel bijzonder. Ze was maar een gewoon meisje zoals zovelen.

Dat standbeeld staat voor (volgens mij) een kerk op Janskerkhof en dat is dichtbij Neude, dus in het centrum van Utrecht.

Elke keer als ik er langs fiets en even afstap zie ik ze liggen. Bosjes bloemen. Geen dag gaat voorbij zonder dat iemand of meerderen daar bloemen neerleggen. Zelf doe ik het ook af en toe, maar het is gewoon mooi om te zien hoe mensen dat kleine meisje en dat geen 15 jaar meer mocht worden, zoals samen met haar nog zes miljoen andere ‘soortgenoten’ … Joden, waaronder baby’s en oude mensen, jongens, meisjes, opa’s, oma’s, vaders, moeders …. hele gewone mensen waar echt niks aan mankeerde, maar wat Joden waren op gruwelijke wijze werden opgepakt, in veewagens naar kampen werden gebracht om daar te worden vermoord en vernietigd. Bij Sachsenhausen werd er zelfs een geasfalteerde weg aangelegd van de as van de Joden die daar werden vergast en verbrand!

Maar ik fiets dus, bijna, elke dag even langs het standbeeld van dat meisje, om haar en al de andere zes miljoen vermoorde Joden te laten weten dat ze voortleven in de harten van velen en dus ook in die van mij.

Het is niets bijzonders, is maar een kleinigheid en meer niet. Was ook niet echt van plan om dat aan iedereen te laten weten, maar gisteravond toen ik weer langs dat standbeeld fietste en nieuwe verse bosjes bloemen zag liggen, werd ik er gewoon even stil van hoe dat meisje dus blijft voortleven in de harten van zovelen. Er stonden een drietal studenten (2 meisjes en 1 jongen) voor dat beeld en ze waren heel stil en ze hadden zelfs geen mobieltje in hun handen. Ze stonden echt even stil bij dat standbeeld. Dat meisje van dat standbeeld, wat nooit geweten of beseft heeft dat toen ze haar leven beschreef in een “Lief Dagboek” (en wat op miraculeuze wijze niet in handen van de Nazi’s kwam … ze zouden het gewoon hebben weggegooid) zij daarmee de zeg maar verpersoonlijking van de Jodenvervolging zou worden.

Anne wilde later filmster worden, ze wilde beroemd worden … dat eerste mocht ze niet meer worden, maar dat tweede is ze geworden. Dankzij haar “Lief Dagboek” en waardoor er dus ook in Utrecht ergens in het centrum voor een (volgens mij) kerk een standbeeld van haar staat …. en waar altijd bloemen liggen, omdat er gelukkig nog heel veel mensen zijn die haar en de andere zes miljoen nooit zullen vergeten.

Onderstaand gedicht plaatste ik iets van zes jaar terug op Plazilla.

Kwam gewoon op bezoek, meer niet …

wilde met ogen zien

met hartje voelen

daar waar kwaad heerste

mensenlevens verwoestende waanzin

hoe mooi het weer die dag ook was

mijn lichaam bevroor.

Waar ben je, waar sliep je

leefde je en beleefde je de hel

amper kleren dragend

verloren dromen van later

kil behandeld fysiek uitgeput

mijn bloed voelde als van ijs.

Wil ik je vinden

weten waar jij rust

waar jij schrijfster, zonnestraaltje

veels te jong moet liggen.

... en mijn hartje sloeg een slag over.

Ik weet dat jij en je zusje daar dus nooit echt begraven kunnen zijn, want voor de Nazi's waren jullie gewoon twee Joodse meisjes die ze in een massagraf pleurden.

*Candice*

Tallsay is een leuke en makkelijke manier om verhalen, artikelen en recepten te publiceren. Publiceer vandaag nog jouw eerste artikel!