Als het regent verschijnen de vissen, Andalusisch heldendom.. Lijar in oorlog met Napoleon 17

Door San Daniel gepubliceerd in Verhalen en Poëzie

images?q=tbn:ANd9GcQ_ahFtnWrlieay8Dhym6K

'We rijden vandaag door Lijar,' deelde Pedro de electricïen ons mee terwijl wij op het terras van Shandy ons voorbereidden op 'una vuelta', een motorrit. Het was op deze zondag zijn beurt om de route uit te stippelen. 'Vandaar trekken wij door naar Cobdar,' vervolgde hij, 'en over de bergen zoeken wij onze weg naar Tahal, daar nemen wij pauze.' 'Jij leidt,' vond Ramon die net een nieuwe motor had gekocht, die ons tegemoet blinkerde in het vroege zonlicht. 'In Tahal een kop koffie en een tapa,' ging Pedro door en dan gaan we écht de hoogte in naar Senes, daar hebben zij goede wijn, 'vino del pais,' natuurlijk, eigen wijn.

Wij moesten wachten op de vierde macho, Antonio de bloemenman die een 350-er had gekocht. In Andalucia wacht je altijd wel op iets of iemand en als je zegt dat je om half elf 'a ruta' gaat, betekent dat niet dat je écht om half het dorp uitrijdt. Tijd is plooibaar in onze streek en is meer een indicatie van een voornemen.

Dus bestelde ik nog een ponche en de andere 'heren' kozen voor het plaatselijk gif, een barecha. 'Heb je getankt,' vroeg Pedro aan Ramon? 'Nee, zei hij en zijn gezicht vertrok, terwijl hij op zijn borst klopte. Ik had een beeld bij wat aan het gebeuren was, de bareche zocht zijn kolkende weg via de slokdarm naar de maag.

'Ietsje buiten Lijar is het laatste tankstation,' deelde Pedro mee. Wij knikten, het was zijn dag en hij regelde dingen vandaag. Ik zelf had de avond ervoor afgetankt, na al die jaren was het Noorden instinct nog steeds aanwezig. Wij in Noord Europa willen alles altijd van te voren regelen, dat veroorzaakt de stress die mijn Andalusiche vrienden nooit zullen ervaren.

Een diep gegrom kondigde door de smalle straten de komst van de bloemenman aan. Alhoewel hij de lichtste motor van ons allen had was zijn uitlaat zo lek als maar kon en een diep geronk was de beloning.

images?q=tbn:ANd9GcS1ieWn1qPj2gv1ebIfQg7

Hij stopte naast het terras, 'goedemorgen,' riep hij, 'ik ben er klaar voor. ''Zet dat ding uit en neem koffie,' zei Pedro, 'je ziet toch dat wij hier zitten. Even later zat ik aan mijn derde ponche en de heren aan hun derde barecha en Antonio had zijn koffie. Ja je bent macho of je bent het niet!

'Ghost in the machine' dacht ik toen de electrische starter de beast of beasts tot leven wekte. Heel even liep hij onregelmatig om daarna diep te ademen. bah bah bah bah. Amigo Ramon had ook het knopje aan het stuur dat de motor electrisch deed starten en de andere twee stonden te kickstarten dat het een lieve lust was. Dat heb je als je 'classico' hebt,' een motor van meer dan 25 jaar oud.

De vier motoren echoden nu over het stille plein, ze ademden kracht en verbondenheid uit. De motormuizen waren er klaar voor, de oude (oudere) mannen op de bankjes in de zon keken op en wij waren de Goden van de weg. Pedro schoot weg en, ja wat doe je, je wilt niet achter blijven dus je trekt net zo snel weg. Ver achter mij hoorde ik gepruttel van de 350-er die net los kwam van het trottoir. We schoten over de ijzerenbrug, het dorp uit en bogen sterk af naar de bergen van Albanchez. Het was hard werken, je moest met je gewicht echt hangen om door de haarspeld bochten te komen en ik was blij toen Pedro snelheid minderde.

Als je motor rijdt moet je ver voor je kijken, dus als er een bocht komt moet je voorbij de bocht kijken, het menselijk lichaam is een wonder, je komt uit waar je naar kijkt op de motor. Dus niet te lang naar een koe op het land kijken of je ligt er naast. Nu het wat langzamer ging was het prettig rijden, de bergen dwongen ons nog wel steeds nare bochten te nemen maar de zon verwarmde ons en de omgeving was prachtig. Je moet in onze streken erg op je quivive zijn, er zijn veel wilde honden, er zijn vossen, er zijn zwijntjes, je zweeft boven de grond op twee wielen en vaker wel dan niet moet je stenen ontwijken die op de weg liggen, gewoon omdat zij uit de rotswand los gekomen zijn.

In de hoogte zag ik Alblanchez liggen maar ik wist dat wij af zouden slaan naar Lijar bij het kruispunt voor dat prachtige bergdorp. Pedro minderde vaart en het kruispunt kwam in zicht met wat vooruitgeschoven huisjes er om heen. Even later pruttelde wij het tankstation in.

images?q=tbn:ANd9GcTcPDtOEvCg5rV5Q7VsBFq

..de 300 die stand hielden..

Drie machos tankten hun motor af en de mijne, ja die was vol, dus ik wachtte geduldig. 'wilt u honing kopen,' vroeg iemand naast mij. 'Dat hangt er vanaf,' zei , 'hoeveel vraag je voor honing?' Het is onze honing van het land,' zei de jongen die naast de motor was komen staan. 'Dus wat vraag je ervoor,' herhaalde ik' 'Vijf euro,' zei de jongen en uit een rugtas haalde hij een flinke pot honing. 'Goed,' zei ik en ik haalde uit mijn portemonai een biljet van 5 euro. Het was donkere honing, 'dat is de echte honing,' dacht ik.

'Wij gaan,' riep Pedro en hij stoof weg. 'Dank je zei ik tegen de jongen en stopte de honing in de zijtas.

Wij pruttelden Lijar binnen en de oude mannen op de bankjes keken op, zoveel geweld, dat was nog eens iets anders dan de tv in de kroeg. Er stond op het plein een monument met een opschrift: 'voor de helden van Lijar,' kon je zelf van een afstand duidelijk lezen.

Antonio stopte voor een oude bar, hij had de voorbespreking dan ook gemist. Wij zouden pas stoppen in Tahal. Wij zetten de stalen beesten naast de zijne en toen ik de sleutel omdraaide kwam de ghost in the machine tot rust met wat laatste reutels.

'Heren wat zal het zijn,' vroeg de oude baas die naar buiten kwam. 'Doe maar vier biertjes,' zei Pedro en de man snelde naar binnen.

images?q=tbn:ANd9GcS3bPS_0tT5SjYEtuVffjG

Hij kwam terug met een schaaltje olijven en de biertjes. 'Gracias,' zei ik toen hij het flesje neerzette,' mag ik u wat vragen?' 'Ik luister,' zei de man, 'spreek.' Dat monument op het plein, wie waren de helden van Lijar en wat hebben zij gedaan.'

'Wij hebben stand gehouden tegen Napoleon,' zei de man, 'terwijl hij een stoel bij onze tafel trok. 'Eigenlijk meer mijn grootvader en zijn vrienden,' vulde hij aan. 'Maar Napoleon is hier toch nooit geweest,' vroeg ik verbaasd. 'Dat is zijn geluk geweest,' zei de oude man ernstig, anders had hij Elba nooit gezien. 'Ik begrijp niet wat u zegt,' zei ik en ik nam een slokje bier. 'Dan moet je luisteren,' zei de oude man alsof je tegen een kind sprak, 'dan kun je heel wat leren.'

'Ik luister,' zei ik eenvoudig weg en Ramon gaf mij een knipoog, dit was één van die zeldzame Andalusische momenten, en ik besloot de man de volle aandacht te geven.

Reacties (4)

Willemijntje

14/01/2019 01:03

U bent niet ingelogd. Wilt u nu inloggen of een account aanmaken?

Heerlijk beschreven. Je komt uit waar je naar kijkt (het lichaam doet de rest) is zo waar! Ik wilde ooit ook zo graag motorrijden dat ik rijlessen genomen heb; ging prima, tot ik op een sombere dag met slecht weer moest rijden. Ik maakte toen kennis met veel automobilisten die totaal geen oog voor een motorrijder hadden en werd onzeker. Een motor besturen kan ik, examen voor het rijbewijs heb ik niet gedaan. Heb op de dag dat moest plaatsvinden afgebeld!