Natuurfotografie: een wandeling in het donker... met kleuren
Gisteren had ik de camera klaargezet zo'n kwartiertje voor manlief zou thuiskomen. Mijn bedoeling was de laatste zonnestralen van de mooie dag vast te leggen op de avondwandeling. Tegen de tijd dat manlief echter thuiskwam was de zon nergens meer te bespeuren. Toch nam ik de camera mee - ik kreeg er geen spijt van.
Later op de dag zag ik op het nieuws dat de zogenaamde 'social media' de mooie zonsondergang ook opgemerkt had met vele foto's van die prachtige kleuren tot gevolg. Ik krijg de indruk dat meer en meer mensen hun rust zoeken in de geuren en kleuren van de natuur - er is nog hoop voor de mensheid.
Snel of traag stappen: het werd al snel duidelijk dat het niet veel zou uitmaken en dat we in het pikkedonker zouden terugkomen. Het heel snel vallen van de avond had blijkbaar ook een paar vogels verrast want er vlogen er regelmatig over nog op zoek naar een slaapplaats voor de nacht.
Ons kleine madam ging helemaal los in een oud stalletje op een op het moment onbewoond stuk weiland. Ons grote juffrouw werd nog alerter dan anders en waarschuwde ons voor aankomende fietsers. Een man die volgens mij van het werk kwam en langs een binnenwegje naar huis fietste en een vrouw die in volle snelheid door het veld raasde... en zo beleefd was om 'dank uuuuu' te roepen naar ons omdat we met die alerte waker van ons even aan de kant bleven staan. Als we dat doen en zeggen 'even wachten' blijft ze rustig - als we dat niet doen en gewoon blijven stappen speelt er zich altijd een horrorfilm af in haar hoofd waar de fietsers ons iets vreselijks aandoen en zij ons moet beschermen.
De volgende foto deed me onmiddellijk denken aan de sinterklaasboekjes van vroeger:
Thuisgekomen werd ik (verbaal) aangevallen door uitgehongerde tieners die wilden weten wanneer het eten klaar zou zijn. Het antwoord 'binnen drie kwartier ongeveer' viel niet echt in goede aarde en als rasechte acteurs deden ze alsof ze het niet zouden overleven. Goed nieuws: ze leven nog. Een bord gekookte aardappeltjes, verse broccoli en kleine gehaktballetjes overstrooid met wat grof zout, zwarte peper en paprikapoeder deed wonderen. Op sommige borden werd ook rijkelijk met opgewarmde saus gegoten van de goulash die ik vorige week maakte. Die had ik in potjes in de diepvriezer gezet voor later... maar later komt hier altijd vroeger!
En zo kon de nacht beginnen...
Door Ktje aanbevolen
Gerelateerde artikelen
Notes (480)
Reacties (11)
Vandaag ben ik de hele dag buiten geweest met de tuinman: alle fruitboompjes die ik nog in grote potten had staat staan nu achter in de volle grond: als het gaat vriezen zijn ze hopelijk veilig. Stralende zon hier, maar een koude wind.
Het is maar goed dat je tieners geen vijf-gangen-menu eisen: een eenvoudige toch voedzame maaltijd volstaat, zei Ollie B. Bommel altijd...
Geen vijf gangen menu - doe maar gewoon, dat is al gek genoeg is zowat mijn leuze.
Als er op de eerste foto's en de 6de geen bomen stonden, waande ik me in Azië bij zonsondergang in de woestijn. Die beelden brachten me terug naar onze reizen ginder.
'zie maan schijnt door de bomen ... zou de lieve Sint wel komen ...' :-)
Die gehaktballetjes met broccoli lust ik ook wel en goulash zit hier ook in de diepvries voor later (die soms vroeger komt). Hier zijn de kleinkinderen die erom vragen. En ik kan je verzekeren als ze met 4 rakkers aan tafel zitten dat er weinig goulash overblijft voor de diepvries :-)
Fijne, zonnige ...
Ahhh een beetje nostalgie voor jou. Juist! Dat liedje zit nu sinds gisteren in mijn hoofd :)
Oma's goulash... zo leuk dat de kleinkinderen er verzot op zijn. Die kleintjes werken inderdaad wat weg - waar steken ze het?! Dit weekend kreeg ik nog een compliment van de oudste - hij was met vrienden naar de frituur geweest en daar goulash of goulash saus gekocht. 'Die van jou is veel beter!' - altijd leuk om te horen.
Dankjewel. Voor jullie ook. Nog even en we krijgen vorst...