Zuid Spanje, Tarifa, vlak bij Punto Paloma. Geboren ergens op een dag in 2012. Welke dag maakt niets of niemand uit, niemand die er om  geeft. Net als de naam, geboren zonder naam, want niemand die er om maalt. De naam Paloma krijg ik pas als ik bijna 6 jaar oud ben en uit de Spaanse hel gehaald word.

Geboren op de verkeerde plek, als podenco in Zuid Spanje, geboren om te werken, te jagen, te baren. Twijfel er niet aan, Spanjaarden houden echt wel van hun honden, maar een huishond is niet hetzelfde als een werkhond. Jachthonden zijn hiervan het beste voorbeeld. Podenco’s zijn de meest gebruikte soort jachthonden in Spanje en hun leven is elke dag opnieuw een hel. Vanaf geboorte tot ze sterven, de meeste worden afgemaakt als ze amper 4 a 5 jaar oud zijn. Ze worden gehouden in donkere hokken of aan de ketting, nauwelijks voorzien van voedsel of vers water.

Spanje heeft zijn naam te danken aan konijnen. Toen de Phoeniciërs rond de 11e eeuw v. Chr. het Iberisch Schiereiland bereikten, troffen ze daar enorm veel konijnen aan. Omdat zij de dieren erg vonden lijken op de voor hen beter bekende klipdassen, gaven ze de streek de naam ‘i-saphan-im’,  land der klipdassen. Deze naam is later door de Romeinen verbasterd tot ‘Hispania’. Oorspronkelijk kwam het konijn enkel voor op het Iberisch Schiereiland. Als Spanje al door de Romeinen Hispania werd genoemd, wat land van konijnen betekende, dan kan het niet anders dat in dit Hispania als meest relevante hondenras de Podenco verscheen, de specialist in konijnenjacht. Sindsdien is de Podenco de meest voorkomende en gebruikte jachthond in Spanje, om deze reden zouden we Spanje net zo goed kunnen hernoemen tot Podencoland.

Reden waarom de Podenco het meest gebruikt wordt is omdat de podenco ingezet kan worden op alle soorten terreinen, zelfs in de meest ruige gebieden. De podenco jaagt op zicht, gehoor en geur en is specialist in de konijnenjacht. Hoewel er eigenlijk geen afspraken of standaard is over hoe een podenco eruit moet zien  wisten de jagers allemaal perfect hoe een podenco gebouwd moest zijn voor de beste prestaties tijdens de jacht. Grote opstaande oren, een slank gespierd lichaam en lange benen. Kleur of vacht maken minder uit. Voor de jager geld maar een ding, als ze voorzien zijn van de uiterlijke kenmerken, het temperament en jachtinstinct, noemen de jagers ze podenco’s,  jachtpodenco’s. Een sterke en elegante hond, o zo trouw aan zijn baas hoewel deze hem een rotbestaan in ruil geeft. De podenco heeft het meestal, er zijn uitzonderingen natuurlijk, niet goed bij zijn eigenaar. Ongeveer 4 maanden per jaar mogen de honden 3 dagen per week op jacht. De rest van de tijd worden ze, als ze geluk hebben,  opgesloten in kleine schuren. De meesten liggen gewoon in open lucht aan de ketting. Vele podenco’s zijn broodmager, continue zwager en vol met teken en parasieten. Februari is de zwarte maand voor podencos die 3 a 4 jaar oud zijn. Na het jachtseizoen begint de dump van de honden. De meest gelukkigen krijgen de kogel, de meesten echter worden gewoon achtergelaten, uitgehongerd of opgehangen. Sommige van de honden worden naar een dodenstation gebracht. Gelukkig zijn er een hoop organisaties die zich met dit dierenleed bezig houden, een van hen is ACE/SHIN  (Animal Care Espana).

En zo begint dan hopelijk het nieuwe leven voor Paloma, een afgedankte podenco. Afkomstig van een jager in Tarifa, Punta Paloma, Zuid Spanje. Na jaren van jacht en trouwe dienst afgedankt. De jager bracht haar naar het dodenstation, daar zou ze dan gedood; worden. Gelukkig voor het dier is het bij wet verpicht om enkele weken te wachten alvorens de fatale dag aanbreekt. Genoeg tijd voor deze intelligente meid om te onsnappen uit zijn dodencel en trouw als een hond terug te keren naar zijn baasje. De eigenaar vond het dier terug op zijn plekje, zijn vieze koude, natte hok. De jager kon er minder mee lachten zijn viervoeter terug te zien en bracht de podenco terug naar haar dodencel. Het trouwe beest ontsnapte gewoon opnieuw en kwam enkele weken later terug aan bij haar jager, ze was gewoon terug op haar vertrouwde plekje gekropen en wilde niet weg van de jager. Opnieuw bracht de jager de trouwe hond, dit keer zwanger, terug naarde refuge. Met duidelijke boodschap dat als ze ooit nog terug zou komen er een kogel voor haar zou klaarliggen. Eens bevallen en moeder van 9 kleine pups werd de trouwe podenco in april 2018 uit het dodenstation gehaald en opgevangen in de opvangrefugio van ACE/SHIN. Daar kreeg ze ook de naam Paloma. Vandaag heeft Paloma zich erbij neergelegt dat haar baas haar niet meer wil, Paloma berust in haar lot van ongewenste podenco en weet intussen wel dat ze veilig is en goed zit bij de verzorgers en vrijwilligers van de opvang in Mijas. Nu is ze stilaan klaar voor een nieuwe stap in haar leven, van trouwe maar ongewenste jager naar een rustige verwende thuis. In de refugio wacht ze nu geduldig op 21 oktober, de dag van haar vliegtuig richting Belgie en een nieuwe toekomst. Want dat heeft deze Paloma zeker verdiend.

'Je kunt niet alle honden van de wereld redden, wel de wereld van één hond’

Fabienne Paques, oprichter ACE /SHIN

                                             © Gymbo 2018
                                             Pictures: Google, ACE/SHIN

Tallsay is een leuke en makkelijke manier om verhalen, artikelen en recepten te publiceren. Publiceer vandaag nog jouw eerste artikel!