Vorige heester : de zuurbes
De mahoniestruik staat in veel tuinen en is het hele jaar door aantrekkelijk. Het is een buitengewoon sterke struik, die weinig eisen stelt. Hij voelt zich evengoed op gedeeltelijk zonnige standplaatsen als op plaatsen met veel schaduw. Daardoor zie je ze vaak onder beplanting van boomgroepen, voor schaduwrijke hoeken bij het huis en donkere noordzijden. Maar de planten zijn ook geschikt als begroeiing van grotere vlakken of als lagere, stekelige hagen. De hoogte die de plant bereikt, hangt sterk af van de grondkwaliteit. Op schrale zandgrond blijven de struiken lager, op vruchtbare leemgrond worden ze meer dan 2 meter hoog.
De Mahonia bealei (ook wel Mahonia japonica genoemd) is een soort die van nature in Azië voorkomt. Er zijn ook andere Latijnse benamingen voor deze struik nl. Berberis bealei, Berberis japonica. In het begin van de 19de eeuw werd de mahoniestruik naar ons land gehaald en door zijn exclusiviteit was het een echte rijkeluisplant. Later begon men de struik in grote mate te kweken en op deze manier werd hij een stuk goedkoper.
De meeste groenblijvende heesters bloeien niet in de winter. Maar deze soort mahonia bloeit al vanaf begin december tot eind februari. Het hangt er wel van af hoe hard het vriest. Een bloeiende struik met een sneeuwdek erop is dus geen zeldzaamheid én meteen een voltreffer in het kale winterseizoen. De bloemen verschijnen in trossen bovenaan de toppen van de takken. Ze verspreiden een sterke geur die op afstand al goed te ruiken is. Ze lijken wat op 'lelietjes van dalen' en ruiken naar honing.
De grote, leerachtige bladeren lijken op die van hulst. Hoewel dikwijls scherp getand zijn is het zachter. De stengels met bladeren, keurig tegenover elkaar liggend gerangschikt, maken Mahonia tot een opmerkelijke verschijning. Niettegenstaande deze struik wintergroen (bladhoudend) is kan (bij strenge vorst) het blad geel/bruin worden als het erg vriest. Eventuele bevroren en beschadigde delen moeten verwijderd worden, daarna loopt Mahonia bealei weer uit.
Later in de lente en vroege zomer, zien we de vrucht. Het is een groen berijpte bes die later blauw of blauwzwart wordt. Het vruchtvlees van de bes is eetbaar, maar de pitten in de bes zijn giftig.
Weetjes:
Een tweede soort is Mahonia Aquifolium. Deze dankbare, gemakkelijke en in verhouding met andere groenblijvers, goedkope heesters wensen volle zon. Het is de meest verkochte soort mahoniestruik en wordt ook vaak druifstruik of hulstberberis genoemd.
Het is een middelgrote, wintergroene heester die heel geschikt is voor een haag met vrije groei. Het zijn sterke planten en doen het goed in groep op talluds (schuine vlakken langs een weg, spoor, watergang of van een dijk) en langs wegbermen. De druifstruik heeft opgaande twijgen met opvallend glanzende, groen getande bladeren, waarvan de vijf tot dertien deelblaadjes sterk op hulstbladeren lijken. Aan het blad zitten scherpe stekeltjes. Ook voor bloemschikkers is deze plant interessant.
De Mahonia Aquifolium houdt niet van volle middagzon, is goed winterhard, tolereert redelijk droogte, is zeewindbestendig en kan ook wat luchtverontreiniging aan. Vanaf eind februari tot april bloeit hij met opgaande trossen van geurende, gele tot goudgele bloemen en lokt insecten en bijen.
Later in de herfst komen de blauwzwarte, eetbare bessen. De vruchten doen denken aan kleine druiven (druifstruik) en worden gebruikt voor het maken van confituur / jam.
In het najaar hebben de bladeren een mooie purperachtige herfstkleur.
Weetjes:
foto's zijn genomen via google
Reacties (10)
Ik heb nooit geweten dat de bessen eetbaar waren. Ik heb maar één struik helaas, en die doet het niet zo geweldig. Misschien moet ik hem eens verplaatsen?
ALLEEN de bessen (het vruchtvlees) zijn eetbaar - geen pitten!!