Natuurfotografie: laat de rukwinden maar komen

Gisteren waaide het hier al behoorlijk hard - morgen voorspellen ze rukwinden tot 100 km per uur. We zijn er klaar voor, laat het gure weer maar komen (maar liefst zonder schade).

Terwijl ik een avondrondje rond de tuin doe met de honden kraakt de ene na de andere walnoot onder mijn voeten. Het zijn er opvallend minder dan vorige jaren - door die verstikkende hitte en droogte maar toch ligt de tuin nog altijd goed bezaaid. Drie vierden van de noten zijn ook kleiner - zelfde reden, maar we hebben er ook een hoop die dezelfde grootte dan anders hebben.

De afgebroken takken met nog sappige blaadjes aan raap ik op om aan de geitjes te geven. De kippedames staan er wat beteuterd bij in de regen. Vanmorgen lagen ze met z'n drietjes op een rij in onze droge beek, een zandbad te nemen. De bedoeling was om ze in hun eigen kippenverblijf te laten zodat de honden buiten konden maar ik kon het niet over mijn hart krijgen. Daar maakten ze dankbaar gebruik van.

Onze jack snuffelt ons bos rond want ze ruikt natuurlijk de 'nieuwe' eekhoorn die hier de laatste dagen rondhuppelt. Onze herder doet hetzelfde: niet omdat die eekhoorn haar zo erg interesseert maar omdat haar vriendin het ook doet. Als ze me de takken ziet oprapen weet ze perfect wat de bedoeling is en gaat er met een rotvaart vandoor richting geitjes. Daar blaft ze de hele buurt bijeen - vader en zoon wachten op de takken en bladeren en geven haar geen aandacht. Al die moeite en ze wordt genegeerd...

Als mijn oren beginnen te tuiten roep ik haar naam maar uit ondervinding weet ik dat dat niet helpt als ze in geitentrance is. Dan maar de strikte methode: ook al sta ik meters verder, een knip met mijn vinger, gevolgd door haar naam en 'kotje' en ze snelt zich naar de buitenren - die trouwens alleen gebruikt wordt als ze even uit de weg moeten. Onze jack zit niet graag achter tralies en begint al te blaffen na vijf seconden maar onze herder vindt het heerlijk. Begrijpe wie begrijpen kan.

Geitjes eten gegeven, kippen eten gegeven, katten voor de honderdste keer eten gegeven... en dan is het tijd om naar binnen te gaan. 'Kom bij baasje!' en daar is onze herder al - fier op zichzelf dat ze toch weer goed luistert en eerste is. Onze jack is weer in geen velden te bespeuren...

Ik stap dus weer helemaal naar achteraan de tuin - bijna aangekomen draai ik me om en wie zie ik netjes aan de achterdeur zitten met een blik van 'got ya!' - juist: onze jack. Al ploeterend door de regen maak ik dan maar rechtsomkeer en neem mevrouw vast als de kwetbare ziel die ze is. Het is me toch wat.

Hierboven (denk ik, hoop ik) EJ. Hij heeft dezelfde 'brutale maniertjes' als EJ toen ik hem achteraan in de tuin spotte twee jaar geleden en verlaat de tuin op dezelfde manier en plaats. Heel anders dan Eden - die verliet de tuin langs de voorkant... we weten allemaal hoe dat afgelopen is.

Eden zal ik nooit vergeten (hoe melig) maar ik zou het helemaal geweldig vinden als EJ - de zoon of dochter van... zijn rijk hier overneemt.

Meneer Ktje komt bijna thuis. Die moest naar het buitenland voor het bedrijf. De verse groentensoep staat al te borrelen - meneer is er verslaafd aan en slurpt op z'n eentje de hele pot leeg op nog geen uur tijd. 'Heldere groentensoep' noemt hij het - liefst nog met grote stukken groente in. Die slurpt en knabbelt er straks weer een eind op los. Een prettig (nat) weekend en hou het veilig!

Tallsay is een leuke en makkelijke manier om verhalen, artikelen en recepten te publiceren. Publiceer vandaag nog jouw eerste artikel!