Drijven op de wind en het corioliseffect

Door Yneke gepubliceerd in Mens en Natuur

Laat je drijven op de wind. Het klinkt ontspannend. De wind is een natuurlijke luchtbeweging in de atmosfeer. Om op elke wind je mee te laten drijven is alles behalve ontspannend. Hoe mooi het ook klinkt. Wind ontstaat door horizontale luchtdrukverschillen, de kracht en richting wordt beïnvloed door de draaiïng van de aarde en met de eventuele wrijving van het aardoppervlak. De richting wordt gedomineerd door de circulatiecellen. Atmosferische circulatie.

Het drijven op de wind kan weleens zeer gevaarlijk worden als je in een circulatie terechtkomt. Metaforisch gezien kun je dan in een sfeer terechtkomen die om te snijden is. Je kent het misschien wel, dat gevoel dat er iets in de lucht hangt. Ontastbaar. Voelbaar. Het is geen drijven meer. Het is eerder alsof je in een wervelwind bent terechtgekomen.

Geen grip meer hebben. Moeilijk of helemaal niet meer je eigen richting kunnen bepalen. Niets is er nog ontspannen aan dat "drijven" op de wind. De wind van emoties. De wind van het spel der mensheid, meegezogen in de atomsfeer die gedomineerd wordt door de circulatiecellen. Degene die het meest de sfeer weten te bepalen. Als dat een vredelievend ontspannen briesje is, dan is dat aangenaam.

Helaas zijn het meestal de aanwezige drukverschillen (menselijke verschillen) die zorgen voor hardere wind. Die een briesje lijken maar tocht zijn die sterk kan varieëren in snelheid. Je kunt je er beter niet op mee laten drijven.

Corioliseffect

Het corioliseffect is genoemd naar de Franse ingenieur Gustave-Gaspard Coriolis. Deze beschreef het voor het eerst in 1835. Het is de verklaring voor de afbuiging van de baan van een voorwerp dat beweegt binnen een roterend systeem.

Bij de beweging van wolkenmassa`s is het vooral duidelijk rond een lage drukgebied, die niet regelrecht naar het centrum van dit lagedrukgebied stromen, maar eromheen beginnen te cirkelen. Zij gaan dus niet mee met de massa. Veranderen van snelheid kost kracht. Wanneer een punt zich verplaatst binnen een roterend systeem in een richting die niet evenwijdig is met de rotatieas, dan treedt er altijd een verandering op van grootte en/of richting. Dan treedt er een versnelling op. Wanneer deze versnelling een component is die loodrecht staat op de rotatieas, (dus wanneer de afstand met de rotatieas verandert), is deze component de coriolisversnelling. Als je niet met de massa meeloopt, anders denkt en/of doet dan kun je een richting van sfeer of onderwerp laten veranderen, dan ben je een soort van een corioliseffect.

Je niet mee laten voeren in het roterend systeem kost inderdaad kracht. Moed ook. Als een boom zonder bladeren is als een leven zonder geluk, wanneer je je laat drijven op de wind. Geen houvast kent. Geen innerlijke kracht bezit. Je laat meevoeren door de massa.

Daarom denk ik dat bomen kracht uitstralen. Ze tonen flexibele standvastigheid. Soms buigen ze mee met de wind. Houden hun bladeren stevig in hun kruinen en strekken hun takken gracieus. Trotseren de wind. Tenminste zij die kracht bezitten. Wanneer ik door het bos loop en naar de bomen kijk, dan voel ik de kracht van groeien, moed en doorzetting. Tegen de wind in. Af en toe met de wind mee. Vooral als ze staande weten te blijven in weer en wind.