Ik heb het er al eerder over gehad: mijn bezorgdheid over de vrede in mijn tuin. Nu ik weet dat niet slechts Fokko de Vos, maar ook zijn hele familie hier haar intrek genomen heeft – met vrouw en drie kinderen – vraag ik mij zo nu en dan af of dat wel goed gaat.

Edette, mijn vaste bezoekster die elke winter tenminste één keer per dag op het terras verschijnt en met de vogels mee eet, die ben ik kwijt sinds de vossenbende hier woont: geen wonder natuurlijk. Hetzelfde geldt voor mijn trouwe huisfazant, maar die was er toch nooit in de zomer. Van april tot oktober zag ik hem niet: alsof hij weet dat er in die maanden niet gejaagd mag worden. Dan vertrok hij kennelijk naar bos, haag en veld.

De enige vaste bezoekers die hier het loodje gelegd hebben zijn twee houtduiven – maar dat zijn er zoveel hier dat de vrijgevallen plaatsen onmiddellijk ingenomen worden door nieuwe paren: het leven gaat gewoon door.

Moeder Fokje brengt kippenvleugels in veiligheid: de hele bek vol.

De eksters zijn nog even brutaal: die komen hier de hele dag kijken of er wat de snaaien valt: alleen vandaag had ik meer dan dertig foto's van eksters op de chip van de camera staan. Mooie vogels zijn het, maar hondsbrutaal. Die gaan nauwelijks voor een vos aan de kant, terwijl die ook steeds vaker in vol daglicht op het pleintje onder aan de trap verschijnen.

Nu zeggen ze wel dat bepaalde roofdieren niet jagen rondom hun hoofdverblijf: om geen aandacht te trekken in de eigen buurt. Van de bunzing en van marters weet ik het heel zeker: die hebben wij jarenlang gehad, zelfs af en toe op zolder. Wij hadden toen nog krielkippen, zes hennetjes en één haan. Daar is er nooit ook maar één van verdwenen. Maar bij de buren verderop waren er voortdurend kippen weg, tot groot verdriet van de houders. Hun resten vond ik geregeld bij ons op zolder, in de donkerste hoeken, gewoon door de rottinglucht. Daar hebben wij nooit iemand iets van verteld: het was waarschijnlijk dezelfde schaamte die ouders van een stelend kind moeten voelen. Het feest was pas afgelopen toen wij dat gat in het dakbeschot dichtgemaakt hadden. Waar de karkassen daarna gebleven zijn weet ik niet.

Maar nu Brutus.... Wie regelmatig mijn berichten over Fort Zevenblad leest weet dat mijn kater niet de gemakkelijkste is: het liefst heeft hij geen medebewoners in zijn tuin, vooral geen vreemde katten. Hij wordt weliswaar een dagje ouder, maar het is nog steeds zijn territorium hier waar buurtkatten niets te zoeken hebben. Dan staat hij op zijn strepen, en terecht. Maar hoe zit dat nu met vossen?

Hier boven Brutus in gevechtstenue...met hoge rug en dikke staart.

In het begin was ik nogal bang dat het tot een confrontatie zou komen, waarbij ik wel zeker wist dat hij het onderspit zou delven als de grote 'show down' zou plaatsvinden en de hele familie Vos gezamenlijk de strijdbijl op zou nemen. Maar behalve dat Brutus kennelijk een soort time-sharing ingevoerd heeft – overdag hij en vanaf zonsondergang de vossen – heb ik toch de indruk gekregen dat de vossen andere dieren (de egel en enkele buurtkatten die ook 's nachts verschijnen) ongemoeid laten, ook al zijn het in feite voedselconcurrenten, in elk geval wat de brokjes betreft.

Gisteravond was ik nu voor het eerst getuige van een ontmoeting tussen Brutus en één van de jonge vossen, die nu ook steeds vaker zonder moeder op onderzoek uitgaan. Dat was op de trap naar het terras, die net buiten het bereik van de wildcam valt.

Ik stond binnen voor de terrasdeur en zag het gebeuren – de directe confrontatie. Brutus kwam van opzij het terras op, de jonge vos (Einstein?) zocht onder aan de middelste trap naar brokjes – kennelijk hadden de eksters niet alles opgeruimd. Het was rond 20.30, dus nog steeds licht. Brutus liep naar de trap waar het vosje bezig was, en de vos kwam de trap op. Bij de bovenste trede stonden ze recht tegenover elkaar.

Ik hield mijn hart vast: als het een andere kat geweest was had Brutus al lang een dikke staart gehad en was begonnen te loeien. Maar niets daarvan. Toen ik doorkreeg dat dit anders verliep kon ik ook mijn eerste impuls bedwingen om de deur open te gooien en in te grijpen. Ik bleef dus stil staan en liet het gebeuren. Helaas had ik de Canon niet voor het grijpen...

Brutus bleef bovenaan de trap staan, en de vos – bijna volgroeid inmiddels – stond één tree lager. Geen teken van vijandigheid te zien, alleen maar pure nieuwsgierigheid. Geloof het of niet, ze besnuffelden elkaar uitgebreid: de snuit, de oren, de nek – en dat zonder ook maar een greintje agressie. Na enkele minuten hadden beide kennelijk door dat ze niets van elkaar te vrezen hadden en gingen ze uit elkaar: de vos daalde weer af naar het pleintje waar hij verder rondsnuffelde, en de kater wandelde rustig naar de terrastafel waar hij plaatsnam op zijn uitkijkpost. Daar bleef hij zitten tot het donker werd.

Tja, twee echte roofdieren...maar zo te zien toch met wederzijds respect. Zou het met Donald Trump en Kim Jong-un net zo gewerkt hebben? En zou Donald de G7 top soms daarom met een opgestoken middenvinger verlaten hebben omdat hij dat clubje huichelaars gewoon niet serieus neemt? Zoals een vos een stelletje scheldende eksters negeert?

Ach, de tijd zal het leren...

Al kan ik uit de commentaren in de Westerse media wel opmaken dat ze gewoon behoorlijk de p... in hebben, omdat ze zelf niet in de schijnwerpers van de wereldpers hebben kunnen staan. Een historisch moment – wat zou bijvoorbeeld haantje Macron dáár niet voor over gehad hebben, in plaats van met de staart tussen zijn benen af te moeten druipen naar Parijs, waar ze hem ook hoe langer hoe meer door beginnen te krijgen.

De druiven zijn zuur....zei de vos bij Aesopus.

Mijn vossen hebben meer trots en waardigheid in hun kleine teen dan de hele EU bij elkaar – dat zijn de échte klaplopers.

Tallsay is een leuke en makkelijke manier om verhalen, artikelen en recepten te publiceren. Publiceer vandaag nog jouw eerste artikel!