Shakespeares Sonnet 116 ("Let me not to the marriage of true minds Admit impediments. Love is not love Which alters when it alteration finds...") is zo bekend omdat het vaak bij huwelijken wordt voorgedragen. Eigenlijk gaat het in het gedicht niet om een gewoon huwelijk, maar om een verbond van twee gelijkgestemde zielen, van wie de liefde zo sterk is dat zij alles overwint. Ik heb er een vertaling van gemaakt:
Sonnet 116 werd gepubliceerd in 1609 en behoort tot de Fair Youth Sonnets. Deze reeks verwijst naar een naamloze jongeman (the fair youth...) aan wie de eerste 126 sonnetten zijn gericht. Uit de sonnetten voor die jongeman blijkt een overweldigende, obsessionele liefde, en of die nu platonisch bleef of fysiek werd is niet duidelijk. Het is zelfs niet eens zeker of de drie geheimzinnige personages uit de sonnettenreeks (the fair youth, the rival poet, the dark lady) wel betrekking hebben op bestaande personen uit Shakespeares omgeving.
Terwijl de auteur in de voorgaande sonnetten (vanaf 109) zijn ontrouw toegaf en zich uitputte in verontschuldigingen, lijkt het alsof hij met dit gedicht wil zeggen: 'Kijk, onze lichamen zijn ontrouw geweest, maar onze geesten/zielen blijven eeuwig met elkaar verbonden, en dat is de ware deugd. We houden dus werkelijk van elkaar en die liefde zal nooit veranderen.' Van mooie praatjes gesproken ... In Sonnet 117 doet de spreker er nog een schepje bovenop: Haat me niet, zegt hij, want mijn seksuele uitspattingen waren slechts bedoeld als beproeving van 'The constancy and virtue of your love.' Weer die 'True minds' dus, waar het ook in Sonnet 116 om draait. Het maakt het gedicht wel universeel: het gaat om de liefde tussen twee mensen, en daarbij speelt het geslacht geen rol.
Hier is Shakespeares origineel sonnet:
Sonnet 116
Let me not to the marriage of true minds
Admit impediments. Love is not love
Which alters when it alteration finds,
Or bends with the remover to remove.
O no, it is an ever fixèd mark
That looks on tempests and is never shaken;
It is the star to every wand'ring barque,
Whose worth's unknown although his height be taken.
Love's not time's fool, though rosy lips and cheeks
Within his bending sickle's compass come;
Love alters not with his brief hours and weeks,
But bears it out even to the edge of doom.
If this be error and upon me proved,
I never writ, nor no man ever loved.
Reacties (4)
Zijn Complete Works staan hier in de kast, en ik heb ze nog vaak in handen, net als sommige christenen de Bijbel. Tijdloos mooi.
Respect voor je vertaling!