De eerste gedachte die op die ochtend door mijn hoofd ging was "hier moet ik bij zijn. Dit wil ik meemaken". Op weg naar huis (was die ochtend al erg vroeg op pad) zag ik het aan mijn linkerkant gebeuren. Een soort combinatie van een opkomende zon en een langzaam oplossende mistigheid. Die combinatie trok mijn aandacht, terwijl ik die eigenlijk op de weg moest houden. Ik reed immers in een auto.
In een split-second besloot ik van mijn route af te wijken. Alle korte termijn plannen, die ik voor die ochtend had gemaakt, leken ineens niet meer belangrijk. Alles moest wijken. Een gevoel dat ik niet vaak heb, realiseer ik me nu ik dit schrijf.
Ik boog de weg af, die leidt naar een gehucht vlak bij het dorp waar ik woon. Dit dorp is omringd door bossen en veel natuurgebied, dus mijn auto reed door de bossen, op weg naar dat onbekende. Dat mysterieuze. Ik heb wel iets met luchten, dat is bekend. Ze fascineren mij, vooral in de vroege ochtend en tegen de avond. Dan komt blijkbaar alles samen in de atmosfeer. God, de schepper, of wie er dan ook de touwtjes in handen heeft, schenkt ons dan de mooiste plaatjes. Het gekke is dat 99% van de mensen dit niet eens in de gaten hebben. Zij gaan hun eigen gang, op weg naar huis en haard, de dagelijkse beslommeringen ervarend, met hun gedachten alweer bij de volgende afspraak.
Ben ik dan zo anders? Nee natuurlijk niet. Ook ik zit in dat stramien dat we 'leven' noemen. Mij is niets menselijks vreemd. Maar toch neem ik deze ochtend (zoals overigens wel vaker het geval is) het besluit om dit vast te leggen. Omdat het zo verdomd mooi is. Omdat je bijna zelden op deze manier tegen komt. Tenminste dat vind ik.
Nadat ik de auto op een langweggetje heb geparkeerd, loop ik rustig in de richting van de zonsopgang. Bijna gebiologeerd door de gebeurtenis, maak ik de foto. Daarna nog maar een, omdat op de eerste een verkeersbord staat, dat mij irriteert. Dat hoort niet bij het beeld. Vreemd toch?
Is dat de perfectionist in mij? Of wil ik het beeld manipuleren, maken zoals ik het wil? Vragen die ik me nu stel. Op het moment was dat anders. Ik maakte eerst de bovenste foto, totaal van de wijs, ik ging volledig op in het moment. Alleen op de wereld. Dat wilde ik vastleggen, en delen met anderen.
Ik kan nog vele woorden wijden aan de compositie van de foto, en nogveelmeer. Maar dat wil ik niet. De moraal van dit verhaal is: het leven neemt en geeft. Het leven geeft vaak zulke mooie momenten en belevenissen. De uitspraak 'uit het leven gegrepen' past daar wel bij: het leven geeft iets moois; maar vaak moet je je kans ook grijpen. Anders gaat het moment aan je voorbij. En ja, je mag het moment nog een beetje aanpassen. Daarvoor ben je een mens.
Bedankt voor het lezen.
Fresse
Reacties (10)
en ik begrijp je, het verkeersbord past niet in dit mooie plaatje