Afscheid genomen van Anne Faber:
De laatste van een nooit gewild drieluik:
https://tallsay.com/page/4294993370/michael-panhuis-anne-faber-was-niet-zijn-eerste-slachtoffer
https://tallsay.com/page/4294993336/over-anne-faber
Toen ik gistermiddag aan mijn fietstocht naar Utrecht begon - om te gaan werken - wist ik dat ik eerst naar het Stadskantoor zou gaan om daar het condoleanceregister voor Anne Faber te gaan tekenen. Dat stond voor mij bovenaan mijn wil om eerst te gaan doen. En gedurende dat uurtje fietsen ... die 20 km fietsen ... ging er best van alles door mij heen over wat ik zou gaan schrijven en ik bedacht me tevens dat ik - en zoals zoveel vrouwen - in het donker, in het licht, door bossen, op slecht verlichte plekken, over alle denkbare wegen fietste (en in dit geval ook nog eens redelijk dicht langs de route van Anne) en dat ik op die momenten dus nooit nadacht over wat er allemaal zou kunnen gebeuren. Omdat ik vind dat iedere vrouw gewoon overal moet kunnen fietsen en moet kunnen lopen en desgewenst in de kleding die zij wil, zonder dat een 'man' dan toeslaat. Het moet gewoon kunnen, niet alleen hier ...... maar overal ter Wereld en toch blijf je smerige klootzakken als een Michael Panhuis hebben die daar misbruik van maken. Zwak uitgedrukt. En die gedachten waren niet alleen de mijne ... sterker nog, ik had daarvoor al een stukje op de nieuwssite van de NOS gelezen, waar dezelfde meningen door vrouwen werden gedeeld.
Dat ging tijdens dat uurtje fietsen zo'n beetje door mij heen.
En gisteravond tussen elf en twaalf fietste ik er weer .... was toen best stil buiten.
Dan kom je daar en je hebt in je hoofd helemaal zitten wat je wilt gaan schrijven, maar je moet nog even wachten ... daar een gezin met drie jonge kinderen eerder waren en dat gezin van vijf nam de tijd en dat is terecht. En toen was ik aan de beurt en .... dan sla ik dicht. Dan ben ik ineens vergeten wat ik wilde schrijven en kwam maar tot een heel nietszeggend zinnetje ...
'Lieve Anne ... ik kende je niet, maar toch weer wel en ik mis je. Liefs Candice'
En toen ging ik naar mijn werk met een enorm leeg gevoel. Had een heel gedicht in mijn hoofd en dat terwijl gedichten bij mij spontaan moeten ontstaan. Had best een mooie slotzin, maar sloeg dicht en kwam gewoon niet meer verder dan die ene zin.
Het is bizar hoeveel dat meisje heeft losgemaakt en het erge is, ze had het nooit los horen te maken. Ze had gewoon gisteren naar haar werk of studie horen te gaan, ze had niet op een foto in een lijstje op een tafel in het Utrechtse Stadskantoor horen te staan en er had geen condoleanceregisters voor haar horen te zijn, geen zichtbaar emotionele mensen die een stukje of zoals mij een zinnetje in dat register schrijven, ze had niet het nieuws behoren te halen, ze had gewoon nog behoren te leven. Maar de realiteit is dat iets enorm smerigs en onmenselijks haar leven vernietigde. Ik ga niet schrijven dat de Wereld er een engeltje bij heeft, ik kende haar totaal niet en toch wel van gezicht.
En toch mis ik haar ...
Ik mis je meis ...
en ik kende je niet
en jij kende mij niet
en ik mis je ...
ik mis je leven
ik mis een vrouw,
die nog had moeten leven
die veel moois had kunnen geven
die nog een leven vol had te beleven
en van wie het leven werd verdreven
wier leven werd verwoest
Nederland liet meeleven
die mij wist te beroeren.
Trut ... ik kende je niet eens,
maar ik mis je wel ... en kende je van gezicht x
*Candice*
Reacties (19)
Zonder meer.
Er lopen zoveel engerds rond op deze aardkloot, nog even durf je niet meer alleen op stille plekken te komen als vrouw zijnde.
Mij overviel de angst van de week met fietsen.
Ik fietste in de middle of nowhere en bedacht mij opeens: wat nou als er nu opeens een gek aankomt.
Een paar jaar terug een keer een engerd achter mij aangehad in het natuurgebied het Twiske maar nu maakte ik mij opeens echt angstig.
Dus zo iets afschuwelijks wat er gebeurde met Anne Faber waar we allemaal in meeleefde heeft behoorlijke impact op vele ...
Merci.
Ook (of juist daar) staat de resocialisatiegedachte voorop, die in ons strafrecht vastgelegd is. Alleen is dat dan door behandeling, en dat is net zo'n wassen neus als bij de gewone gevangenisstraf.
Wij moeten gewoon eens af van de gedachte dat je iedereen op het rechte pad kunt brengen als je er maar moeite voor doet. Dat idee is vooral in de jaren '60 opgekomen: géén mens is door en door slecht. Een aantal halve garen wilde zelfs het complete strafrecht afschaffen (de Coornhert-liga), en vervangen door een soort 'knuffelen', met ...
En geloof dat iedereen heel best weet dat ik voor zulke monsters maar één straf weet te bedenken.
Wat is jouw concrete voorstel voor die groep?
Ik kan me vinden in levenslange dwangverpleging.
'Zij/hij was gestoord tijdens het misdrijf dus leg maar TBS op.'
En dan moet een rechter het daar dan maar zonder verder rapport mee doen.
Dat is meen ik de reden waarom rechters dus niet zomaar TBS op zullen leggen als er geen psychiatrisch rapport van een dader is.
Maar mogelijk heeft iema...