Natuurfotografie: een laatste warme zonnestraal

Heerlijk frisser wordende ochtenden en avonden... af en toe worden we nog verwend met een deugddoend zonnetje. Net zoals vandaag: het is binnen (zonder verwarming en met het keukenraam open) frisser dan buiten in de zon. Straks gaat het raam dicht en warmen we de boel gezellig op. Ik hou nu eenmaal van frisse lucht - niet alleen buiten maar ook binnen, daarom laat ik ramen en deuren zo lang mogelijk open.

Nog steeds staan er bloeiende bloemen te pronken... de meesten zijn echter uitgebloeid en zijn stilletjes heengegaan. Daar zeg ik zo iets: stilletjes. Een paar opmerkzame zielen zullen het wel gemerkt hebben: langer dan normaal bleef ik wat op de vlakte hier. Is het mijn leeftijd en ben ik minder 'verdraagzaam'? Is het gewoon het feit dat jaar na jaar hetzelfde gebeurt door dezelfden? In het cryptisch kort gezegd: negativiteit, al dan niet ingebeelde kwaaltjes, giftige vingers - de projectie van dit alles naar anderen toe... ik ben er niet door gecharmeerd en loop er ofwel stilletjes, ofwel de longen uit mijn lijf schreeuwend van weg. 

Paddenstoelen schieten als... paddenstoelen uit de grond. Dagelijks komen er meer en meer. Als ik plat op m'n buik in het gras of op afgevallen bladeren lig om al dit moois te fotograferen komt bij sommige soorten een heerlijke geur mijn kant uit. Als ik hier op een gegeven moment begin te hallucineren en een gesprek met god begin: ik zal te dicht bij de paddenstoelen gelegen hebben, het is maar dat je het weet.

Het is mooi om te zien dat de ene helft van de tuin al volop hun mooiste herfsttenue uitkiest terwijl de andere helft nog steeds kiest voor de groene hoed. In bepaalde delen van ons bos ligt de grond al goed vol met afgevallen, verkleurende bladeren... terwijl je vijf meter verder geen enkel blad op de grond vindt maar wel nog plekken met frisgroen gras. Heel wat walnoten hebben we ook al kunnen rapen (minus degene die Eden en co druk aan het sprokkelen zijn) en nu pas valt het me op dat ook de walnotenoogst dit jaar heel wat minder zal zijn dan de vorige jaren. De laatste vorst, gevolgd door droogte en hitte is ook hier de boosdoener. Een appeltje voor de dorst plukken we gewoon uit de laatste overgebleven appelboom terwijl we rondslenteren in de tuin.

Begin volgende week wordt de schoorsteen gekuist en breekt het openhaardseizoen aan. De mand met houtblokken staat al klaar: toen ik ermee begon vond onze Jack het wel heel gezellig en dacht dat ik de openhaard ter plekke ging aansteken. Heel enthousiast zat ze op haar dekentje te wachten op de warme gloed. Helaas! Nog even wachten...

Ik ben eigenlijk zo'n beetje uitgepraat. Misschien kan ik nog wat witruimte opvullen door te vertellen dat tante Julia haar zoon Jan een draai rond de oren gaf terwijl hij (met op het eerste zicht) bloemsuiker en een bankkaart aan het spelen was aan de keukentafel en dat Jan de jeugdbescherming ingeschakeld heeft? Of misschien hebben jullie wel interesse in het sappige feitje dat mijn heup uit de kom geschoten is terwijl ik wegliep van oom Karel die me dertig jaar geleden een tik op de vingers gaf? Liever het verhaal dat buurvrouw Sonja een klets op haar kont kreeg van buurman Jos en we onmiddellijk de politie inschakelden? Ik dacht het niet... ik moet nu dringend mijn sarcasmeknop bijregelen, het lijkt wel of het ding geen filter meer heeft!

Tallsay is een leuke en makkelijke manier om verhalen, artikelen en recepten te publiceren. Publiceer vandaag nog jouw eerste artikel!