De hal der namen ... 4.700.000 namen:
Van meer dan één miljoen is de naam nog niet achterhaald.
Van 800.000 kinderen is de naam ... is niets teruggevonden.
In 2004, Yad Vashem launched the Central Database of Shoah Victims' Names:
To date, the names and biographical details of four million seven hundred thousand victims are recorded in the names database. The names of more than a million victims remain unknown – and time is running out.
Millions of names that appear in historical documents have not yet been identified or recorded in the database and many additional names still linger in the memories of survivors or in their family folklore. The database is a work in progress. It is our collective moral imperative to persist in our efforts to recover the names and restore the identities of the victims of the Shoah.
What if there was no one to remember your name?
One and a half million children were murdered in the Holocaust. Their names, identities and lives, wiped away. There are no cemeteries or headstones to mark these losses. For many, there are no family or friends to remember them, no documents or personal belongings to stand as evidence of their existence. One and a half million children, many murdered without leaving a trace.
For over 60 years, Yad Vashem has been collecting the names and stories of those who have no one to remember them. To date, 4.7 million names of Shoah victims have been recorded in the Yad Vashem database – 700,000 are names of children. Time is running out and we will not rest until our mission is complete.
Lopen door het Yad Vashem
al die namen hadden een stem
al die stemmen hadden een lichaam
al die lichamen hadden een leven
al die levens hadden een toekomst
al die toekomsten werden vernietigd
al die vernietigde toekomsten waren van mensen met een naam
voor al die mensen is er het Yad Vashem ... om ze niet te vergeten.
https://tallsay.com/page/4294968358/yad-vashem
https://tallsay.com/page/4294985857/de-shoah-ontkennen
https://tallsay.com/page/4294990995/om-nooit-te-vergeten-de-shoah
https://tallsay.com/page/4294989728/de-jodenvervolging-in-amsterdam
https://tallsay.com/page/4294989541/yad-vashem-een-laatste-brief-van
Van Amsterdam naar het Yad Vashem:
Het beste is te vertrekken vanaf Schiphol en dan te vliegen naar Tel Aviv (Luchthaven Ben-Gurion).
Vanaf vliegveld Ben Gurion, met de nieuwe shuttle bus (vertrekt elk uur), bent u tussen de 60 tot 70 minuten onderweg tot HaMuze'onim Boulevard/Eliezer Kaplan in Jeruzalem ...... dat is vrij dichtbij de Knesset. Ongeveer een kwartiertje lopen. Maar u wilt naar het Yad Vashem. Er zijn meer opties, maar u kan ook de stadsbus nemen (lijn ... 34 of 35 of het was in de 60, maar ik geloof 35) en dan is het nog een klein uurtje bussen tot het Yad Vashem. U kunt het ook lopend doen ..... is niet veel langer, want u loopt dan de kortste route en die gaat via Derech Balfour, Hagai street, Beit HaKerem Street en de David Mordekhai Mae'ir Street. Lopen in de Gouden Stad is mooi .... maar niet altijd zonder gevaar. Iets met een bevolkingsgroep die daar ook woont.
De hal der namen ... 4.700.000 namen:
Van meer dan een miljoen is de naam nog niet achterhaald.
Van 800.000 kinderen is de naam ... is niets teruggevonden.
“People carrying bundles streamed to the outskirts of the city ... Marching in the direction of Minsk … the congestion on the roads grew from minute to minute. Young, old, they all streamed eastwards - fleeing from the plague, the plague that pursued and caught up … German airplanes sweeped like swarms of locusts. Our group scattered on the run ... At night, we stayed in the forest. Red Army soldiers warned us of German parachutists dressed in Soviet army uniforms ...The Germans caught up with us near Oshmyany ...We turned back to the road we had fled on - and were once more back in the city.”
Het Yad Vashem is het complete Shoah museum, inclusief beelden, monumenten, gedenktekens en de laan der Rechtvaardigen. En die laan is eigenlijk al een artikel op zich waard ..... daar lopen doet je beseffen hoeveel moedige mensen, gewone burgers, gevangenen en soldaten hun levens riskeerden om het leven van Joden te redden. Boeren, diplomaten, kerkelijk leiders. Christenen, zelfs moslims en ook atheïsten. Allemaal riskeerden ze in de Tweede Wereldoorlog hun leven door Joden onderdak te bieden. In de Laan en in de Tuin van de Rechtvaardigen in Jeruzalem staan de namen van meer dan 22.000 niet-Joodse redders genoteerd.
Deze Tuin en Laan van de Rechtvaardigen werd in 1962 aangelegd. Voor elke persoon die de hoogste Israëlische onderscheiding kreeg toegekend, werd een boom geplant. En deze boom .... symboliseert het leven. Ook is het een herinnering aan de boom van kennis van goed en kwaad.
Bomen en bordjes, niet direct een spannende combinatie. Toch? In Yad Vashem is dat even anders. Daar gaat achter iedere boom, met bijbehorend naambordje langs de Laan van de Rechtvaardigen, een complete geschiedenis schuil.
Tussen de bomen staan ook de stenen muren met de marmeren panelen, met daarin talloze namen gegraveerd. En de rijen met namen zijn eindeloos: Nederlanders, Polen, Fransen, Belgen. Maar ook van Armeniërs, Wit-Russen en Albanezen. Stuk voor stuk helden.
Volgens de Talmoed heten degenen die de zeven geboden van de zonen van Noach accepteren rechtvaardigen onder de volkeren. Zij delen in de toekomstige wereld.
1. Avoda Zara: het verbod van afgodendienst,
2. Birkat HaSjeem: het verbod van Godslastering,
3. Sjefichoet Damiem: het verbod van moord,
4. Arajot: het verbod van bloedschande,
5. Gezel: het verbod van diefstal,
6. Ever Min Hachai: het verbod een lidmaat van een levend dier af te snijden,
7. Diniem: het gebod van rechtsspraak.
Ludwig Wörl:
Om aan te geven dat het Joodse volk na de oorlog geen wrok koesterde jegens de Duitsers werd als eerste een boom voor de anti-Nazi en politiek gevangene Ludwig Wörl geplant. Het was de eerste boom en die dag zouden er nog 19 volgen. (19 maart 1963). Ludwig was er die dag niet bij ... daar hij die dag getuige was in het Auschwitzproces. Ludwig heeft ruim 11 jaar gevangen gezeten, waaronder tegen het einde ook in Auschwitz en in Güntergrube. Tijdens zijn periode in die laatste twee kampen heeft hij alles op alles gezet om de Joodse gevangenen minimaal een menswaardig bestaan te laten hebben en tegen de 600 joden ontliepen dankzij hem martelingen en in veel gevallen de gaskamers.
Tot zover over de Laan der Rechtvaardigen.
“Remember only that I was innocent
and, just like you, mortal on that day,
I, too, had had a face marked by rage, by pity and joy,
quite simply, a human face!”Benjamin Fondane
Murdered at Auschwitz, 1944
De hal der namen is één grote bibliotheek voor u die het bezoekt ... maar is een herinnering aan hen die tijdens het Nazi schrikbewind zijn vermoord en vernietigd. Het is hét Joodse gedenkteken voor elke Jood die is vermoord tijdens de Shoah. Het is de plek waar ze door komende generaties kunnen worden herdacht.
In de grote ronde zaal bevind zich een echt enorm uitgebreide collectie van getuigenissen van iedere Jood die toen werd vermoord en vernietigd. Er liggen nu zo ongeveer 2,2 miljoen getuigenissen (korte biografieën) en er is ruimte voor ruim 6 miljoen.
De grote koepel van de hal is bekleed met 600 foto's en fragmenten van deze getuigenissen.
Het is mij - tijdens toch al een paar bezoekjes - nog nooit gelukt om de aparte sfeer op me in te laten werken zonder rillingen over mijn hele lijf te krijgen .... want het doet wat met je. En het vergroot je weerzin tegen iedereen die de Shoah ontkent. Ga naar het Yad Vashem ...... daarna besef je dat je het ontkennen van de Shoah gewoon een vorm van mensenrechtenschending is.
Toen ik, en meerderen, tijdens de scudaanvallen wat mensen onder het puin vandaan haalden konden we er een lintje voor krijgen ... en omdat ik toen zo stom was om tijdens het luchtalarm voor - ik geloof de derde - scud-aanval niet de schuilkelders op te zoeken ... maar door bleef gaan met kruipen en zoeken kon ik naast dat lintje ook nog een medaille (niet de Yad Vashem) krijgen. Ik hoefde geen lintje ... ik hoef geen onderscheiding voor iets wat ik als normaal menselijk beschouw. De medaille nam ik wel aan en gaf die aan een hele moedige oude man die met zijn oude lichaam zijn vrouw beschermde en er twee gebroken benen, ruggewervelletsel en een hersenschudding aan overhield. Dat vond ik moedig ... en dat hoort beloond te worden met een medaille. Wat ik deed niet ..... en tot op de dag van vandaag vraag ik me nog steeds af of ik ertoe in staat zou zijn geweest als ik toen geen coke als levenselixer nam. Maar goed ... ik heb er wel een paar leuke voordeeltjes aan overgehouden. Ik ben altijd welkom op de Ambassade en het Consulaat, hoef geen hotel te boeken als ik naar Israël wil, vlieg gratis en niet in een slechte klasse ..... en in Tel Aviv zit op een klein muurtje van een huis een bronzen plaquette, met mijn (toen nog officiële) naam. Maar ... dat was in de winter van 1991. Toen was ik nog jong en gaf ik echt helemaal niks om mijn leven. Nu ik oud ben (57) .... heb ik er wel een beetje spijt van dat ik toen die medaille zo makkelijk schonk aan die oude man, al verdiende hij die wel.
*Candice*
Reacties (4)