Gisteren zou ik met een artikel over Eden komen. De dag daarvoor had ik hem buiten gespot maar ik had mijn camera binnen laten liggen - die ben ik natuurlijk onmiddellijk gaan halen: één foto heb ik door een open raam kunnen nemen en is heel scherp, de andere foto's zijn minder scherp omdat hij een paar meter verder was gelopen en ik die foto's moest nemen door gesloten ramen, zonder veel zonlicht omdat hij de schaduw van de bomen opzocht. Maar toen hoorde ik over Manchester en verdween de zin om te schrijven volledig... ik kreeg geen woord geschreven en ook mijn reacties bij anderen werden tot een minimum beperkt. Overmand door verdriet en woede schuifelde ik door de dag heen. 

Vandaag is noch het verdriet, noch de woede verminderd. Het lijkt alsof ik elk moment in snikken kan uitbarsten. Deze morgen vond ik dan eindelijk wat rust: niet dankzij de jolige fratsen van de honden of de katten - niet door de huppelgeitjes - niet door de mooie bloemen, de zon of de paardenbloemen... de wind zorgde ervoor dat ik wat rustiger werd. Helemaal achteraan in de tuin zat ik op een terrasstoel in het oneindige te staren - ik zat tussen, voor, achter en naast de vele bomen en er waaide een zachte wind. De wind die door de takken van de bomen ging werkte rustgevend. Een paar keer in- en uitademen, ogen toe, verstand op nul en gewoon luisteren, het deed wonderen. Over mijn verdriet, woede en andere gevoelens ga ik verder niet te veel uitbreiden: ik ben niet degene die een kind verloor door een zoveelste laffe terreuraanslag in de naam van een denkbeeldig sprookjesfiguur. Ik kan me wel in de ouders verplaatsen: vandaar het verdriet. Mijn woede komt omdat dit al de zoveelste aanslag is - en er zullen er nog veel volgen - en de meeste mensen het over een goeie week al vergeten zullen zijn. De bepampering, het slappe beleid, het niet weten wat te doen, de oorverdovende stilte die inslaat als diezelfde bom als mensen kritiek hebben op de islam, de dood en verderfshow die én de moslimextremisten én onze linkse 'leiders' op hun geweten hebben... het gaat maar door. Maar niet voordat we bloemen neerleggen, kaarsjes branden en een liedje over vrede zingen. Huichelaars. Het bloed aan jullie handen blijft stevig kleven.

Tot zover de inleiding. Eden bleef dicht bij de hazelaars: ofwel heeft hij daar nog wat nootjes gevonden ofwel had de slimmerd er een paar begraven... hij zat flink in het gras en de aarde te wroeten alvorens hij deze schattige poses aannam. Hij bleef een goed kwartier in de buurt om daarna in het bos te verdwijnen. Ik was al blij dat ik deze foto's kunnen nemen had - wist ik veel dat het twee dagen daarna nog beter ging worden. Terwijl ik vanmorgen met verstand op nul in de tuin zat kwam er een welgekomen afleiding. Vadergeit stopte op een gegeven moment met eten en keek gealarmeerd in het rond. Hij hoorde duidelijk iets - ik keek dan maar mee in het rond maar ik zag niets. Toen mijn blik naar zoongeit ging zag ik iets in mijn ooghoeken, het kwam op me af. Het had de afmeting rat dus ik schrok me eerst een ongeluk, tot... ik richting aankomend gevaarte keek.

Het zou toch niet... een eekhoornjonkie! Klein, schattig en totaal niet bang van mij sprong hij rustig door het hoge gras. De camera lag alweer binnen - de geitjes waren nog niet klaar met hun ochtendgraaspartij dus ik besloot om me weer neer te zetten. Het kleintje lijkt zo 'tam': hij kwam bijna op m'n schoot gesprongen! Ik twijfelde of ik mijn camera zou gaan halen maar kwam tot de conclusie dat hij al verdwenen zou zijn eens ik terugkwam. Genieten zonder camera dan maar eerst... al snel kroop hij de knotwilgen in die de achter- en zijkant van de tuin afgrenzen. Hij keek recht naar mij en spijt omdat ik het niet kon vastleggen werd groter. 

Eens de geiten besloten dat ze uitgegraasd waren voor een paar uur snelde ik me naar hun paradijs, sloot de poort en rende richting camera. Op hetzelfde tempo snelde ik weer naar de achterkant van de tuin en tot mijn verbazing zat het kleintje er nog. Het viel me op dat hij zich anders ging gedragen als ik onder de knotwilg stond, dan dat ik een paar meter verder ging. Onder de knotwilg draaide hij zijn kopje weg... ging ik een paar meter verder leek het wel of hij me zocht en liet zijn kopje zien. Schattigheid maal honderd. 

Nu rijst natuurlijk de vraag: is Eden de vader of... is Eden een vrouwtje?! Hoe het ook zit, de naam verander ik niet - die is er gekomen om ons madam te slim af te zijn. Zonder veel succes trouwens, ze had het al snel door. Het kleintje heb ik EJ gedoopt. Je raadt het al: Eden Junior. Of het nu een vrouwtje of mannetje is, de naam blijft. Ik zal het toch nooit te weten komen, ik ben niet van plan om zijn staart omhoog te doen en een kijkje te nemen.

Hij (of zij) leek wel een baby-aapje. Die kleine schattige pootjes stevig rond een dikkere tak van de knotwilg gewikkeld... rondkijkend in de grote (boze) wereld, nog totaal geen schrik van mensen. Hoe twee dagen met een benauwd gevoel toch nog een mooie wending kunnen krijgen...

Tallsay is een leuke en makkelijke manier om verhalen, artikelen en recepten te publiceren. Publiceer vandaag nog jouw eerste artikel!