Dit weekend werd ons kleine madam als het ware gestalkt door een vogel. Verschillende bomen in ons bos zijn voorzien van een vogelnestje - of een uit de kluiten gewassen nest, afhankelijk van de soort. Ons oog viel op een dood vogeljong dat midden in het bos lag: uit het nest gevallen waarschijnlijk. De moedervogel hield haar kleintje blijkbaar nog steeds in het oog want ze verjaagde onze Jack met veel lawaai en lage vliegbewegingen. Ik zou hem willen begraven maar ik weet niet precies hoe het in de vogelwereld zit met afscheid nemen van soortgenoten dus ik heb hem maar laten liggen. We willen moeder niet nog bozer maken.
Ook midden in het bos vond ik een hersttafereel - in het gazon aan de straatkant ook. De kamperfoelie is druk bezig met de voorbereiding van de straks heerlijk geurende bloemen en ook de clematis (die eigenlijk al een stuk verder staat, terwijl ik die maar een paar maand geleden geplant heb) is klaar voor een uitbundige bloemenpracht.
Al meer dan een week merk ik een lieveheersbeestje op - altijd op dezelfde plaats: het bovenste blad van de vlinderstruik, dat de recente nachtvorst niet goed verwerkt heeft. Blijkbaar voelt hij zich daar wel heel erg op zijn gemak.
Onze druivenplantjes hebben de winterprik overleefd van een paar weken geleden. De meeste blaadjes waren aan het afsterven maar de planten hebben zich hersteld. Het ene na het andere blad komt aan de takken - die foto's komen volgende keer. Hieronder de kamperfoelie waar je in het midden de te komen bloem ziet - ik denk al met een glimlach terug aan de geur. Op warme lente/zomeravonden ben ik te vinden met m'n neus aan de bloemen. De geur vind ik persoonlijk fenomenaal... het heeft echt iets weg van een zacht parfum. De geur blijft hangen: van het moment dat ik de deur open wordt mijn neus geprikkeld. Heerlijk!
Sinds gisteren valt me iets op. Tijdens het internetten zit ik aan de eetkamertafel net naast de grote ramen/deuren. Aan het terras staat de rozenstruik, sommige bamboes en een deel van mijn collectie wilde bloemen. De kool- en pimpelmees, het roodborstje, de staartmeesjes (en tot voor kort de groenvinken: toen er nog pinda's waren) zie ik dagelijks in de takken van de rozenstruik zitten. Op dat terras staat ook hun voederplaats. De grotere vogels zie ik op de gazons rondpikkelen en in de grotere bomen zitten. Sinds gisteren komen nu ook de roek, kauw, kraai,... in de rozenstruik zitten. Het is helemaal niet hun gewoonte om zo dicht te komen: ze zien me zitten door het raam en als het op een kier staat horen ze mij, de honden, de TV of de radio. Ze blijven ook niet lang - alsof ze naar iets of iemand op zoek zijn. Heel bijzonder om zo'n zwarte reus van heel dichtbij te zien.
Onze oude kattin bekijkt het vanop hoogte. Hier ligt ze op de vensterbank aan de keukenramen. Ze is ontzettend lief en aanhankelijk maar wel alleen als het haar uitkomt. Als ze alleen wil gelaten worden maakt ze dit zonder veel poespas duidelijk: haar staart gaat zachtjes zwiepen - dan maak je jezelf best uit de voeten. Gisteren lag ze languit op de terrastafel in de zon... op haar rug. Ze is geen kleintje en ook geen fijntje zoals onze kater dus het zicht was wel indrukwekkend met haar halflange haren die haar nog 'dikker' maken. Toen ze me zag wou mevrouw opgepakt worden (een stel nagels in je benen maakt je dit duidelijk) om samen van de zon te genieten. Daar zat ik dan, met onze bejaarde mooierd op mijn schoot en de zon -die rond vijf uur nog steeds veel kracht had- in mijn snoet. Onze Jack op 'haar' terrasstoel en onze Herder in een plekje in de schaduw. Onze kater was nergens te vinden: die lag waarschijnlijk weer middenin mijn bloemen, uit de zon. Meneer Ktje was ook buiten te vinden en de kindertjes? Die vinden het genieten van het zonnetje en de natuur in de meeste gevallen iets voor oudjes... die lieten hun bejaarde ouders maar met rust.
Door Ktje aanbevolen
Gerelateerde artikelen
Notes (480)
Reacties (19)
Ik begraaf ze wel altijd, met een minuutje stilstaan. Anders worden ze opgepeuzeld en dat vind ik wel zo erg.
Die familiebanden tussen dieren die ken ik niet .... maar dat ze gevoel hebben is een feit.
Dieren rouwen ook bij een verlies - ik heb het hier gezien bij een moederpoes (die gaan letterlijk schreeuwen: dit duurt een paar dagen tot een paar weken) en zelfs bij onze Jack die toen nog een pup was, toen ze persé bij ons stervend babygeitje wou liggen. Het is enorm ontroerend en 'stoere ik' hou het absoluut niet droog op die momenten.
Herinner me onze herder ... ik was toen 15 jaar .. en die had (met dank aan de buren) kippebotjes in zijn maag gekregen en die zij stiekem bij ons in de tuin hadden gegooid. Die hond vroeg als het ware met zijn ogen om van zijn pijn verlost te worden ... en ik herinner hoe mijn broer daarna het huis van de buren in de hens wilde steken uit woede. Gelukkig kon hij bedaard worden, want het waren drie woningen onder één kap en die ook nog eens op de monumentenlijst stonden. Maar geen van ons heeft daarna nog ooit een woord ...
Mooie plaatjes weer: vooral de kattin.Wat is dat toch ook een mooi dier!
Merci! Op het moment is ze samen met onze kater rondjes rond het huis aan het treuzelen, op zoek naar de beste plaats in de zon. Ik verwacht dat ze aan de voordeur eindigen: hij IN de pot met lavendel en zij ernaast, als wachthond... ik bedoel kat!