Dit verhaal speelt zich af in de jaren 70/ 80. Ik ben dan nog een jong meisje en achteraf bekeken behoorlijk naïef.
De naaktrijder,regenjasman en potloodventer..
Tags/ labels: potloodventer naïef gevaar verhaal
De naaktrijder
Het eerste verhaal speelt zich af in de zomer, ik ben een jaar of zestien en ben leidster bij de plaatselijke jeugdgroep. Op een warme zomeravond heb ik een vergadering, omdat het heerlijk weer is en het clubgebouw maar enkele straten van mijn huis verwijdert, besluit ik te gaan lopen. Ik ben wat te laat, omdat ik vanwege de slechte busverbindingen pas laat uit school ben. Ik loop dus alleen, het is stil op straat, totdat ik achter me een auto hoor. Hij komt niet voorbij, maar lijkt me te volgen, ik kijk even om en zie zo’n oude eend, in allerlei kleuren. De auto rijdt langzaam en de bestuurder heeft het kennelijk warm, want hij draagt geen shirt. Ik loop verder de hoek om, als de auto me in haalt. Het raampje is open gedraaid en de bestuurder vraagt de weg. Het is gemakkelijk uit te leggen, een locatie net buiten het centrum. Ik loop verder als de auto opnieuw naast me komt rijden, de bestuurder wenkt, ik loop dichter bij, hij heeft het niet verstaan, ik sta nu naast de auto en kan zo naar binnen kijken... ik weet niet wat ik zie. De man zit helemaal naakt in de auto.....toch? Of is het een vleeskleurige short met een zwarte print, nee hoor. Ik vind dit toch wel heel raar en loop nu sneller verder, De man haalt me weer in, hij snapt de uitleg niet zo goed, kan ik niet even met hem mee rijden? Hij opent al zijn deur..... ik ga rennen nu, dit is niet meer leuk. De auto haalt me opnieuw in en rijdt me klem. Ik kan niet vooruit, niet langszij.... Snel loop ik achteruit en begin te rennen, dit voelt niet goed. Ik kijk niet meer om, de vergadering heb ik maar gelaten voor wat het was, ik wilde naar huis. Het heeft lang geduurd voordat ik weer alleen ’s avonds door het dorp durfde lopen.
De regenjasman
Ik ga met een vriendin winkelen in een naburig dorp, het is guur herfstachtig weer, dus we nemen de bus. We stappen uit bij een groot parkeerterrein, wanneer we dat oversteken zijn we in de winkelstraat. Achter ons horen we roepen.. hee.., we kijken om, ik zie een man, hij zwaait naar ons. Misschien wil hij iets vragen, ik sta stil.... dan grijpt mijn vriendin me bij de arm en sleurt me mee. Ze loopt snel en sist me toe “Wat een griezel” Ik kijk haar aan en zie dat ze angstig kijkt. Ik begrijp het niet zo goed, maar besluit snel met haar mee te lopen en we gaan de eerste de beste winkel in. Ik vraag haar: ”Wat was er nou”, zag je dat niet, hij had niets aan onder die jas. Ik had niets gezien, als een vriendelijk zwaaiende man, maar net op het moment dat mijn vriendin omkeek, had hij blijkbaar zijn jas geopend. We winkelde niet meer erg prettig, keken steeds om ons heen of we hem zagen. We durfden niet goed meer over dat parkeerterrein naar de bushalte, dus liepen we een heel eind om de bus terug te nemen.
De potloodventer.
Ik ben inmiddels ruim 18 en al twee dagen in het bezit van een rijbewijs. Ik werk in een Juwelier in de stad en het is bijna Kerst. We draaien speciale kerst koopavonden en werken dus van 9 tot 9, omdat ik met de bus tot 10 uur zal moeten wachten, alvorens ik naar huis kan, mag ik de auto van mijn vader meenemen. Het is druk in de stad en ik moet een parkeerplaatsje vinden, waar de auto de hele dag mag blijven staan. Het wordt een groot parkeerterrein achter de kerk, het is maar 5 minuutjes lopen. Die avond heb ik nog een late klant, hij komt om 5 voor 9 de winkel binnen, maar hij zoekt iets moois voor zijn vrouw, dus ik help hem geduldig. Voordat de klant de deur uit gaat en ik heb opgeruimd, is het al over half 10, de straten zijn leeg. Al het winkelend publiek en ook vrijwel al het personeel is al naar huis. Ik pak snel mijn jas en ga op weg. Het is ontzettend koud die dag, dus ik loop snel door. Ik draai het straatje naar het parkeerterrein in als ik iemand tussen de struiken zie staan..... mijn hart begint sneller te slaan. Ik probeer hem ondertussen onopvallend in de gaten te houden. Het is een grote kerel, hij draagt een donker blauwe muts en jack, dan valt mijn oog op zijn blote benen..... Hij staat daar met zijn broek op de enkels, waar ik inmiddels bang voor was, word waarheid. Ik heb te maken met een echte potloodventer!
Ik schat snel mijn kansen in, wat moet ik doen, doorlopen alsof ik niets gezien heb..... Heel hard gillen.....maar er is in geen velden of wegen iemand te zien....of rennen, hij kan toch niet snel, met zijn broek op de enkels.. Ik besluit snel door te lopen, alsof ik het niet heb gezien, het is maar een paar meter naar de auto, dan ben ik veilig. Helaas, de auto is compleet dichtgevroren, het slot wil niet open, snel nu...Ik kijk even om, daar komt hij aan gestrompeld. Wat wil hij van mij, het slot schiet open, maar de rubbers van de deur zitten vast gevroren, ik kan de deur niet openen, of komt het om dat mijn spieren inmiddels van elastiek lijken... ja het lukt. Ik kijk, er zitten nog zo’n 10 auto’s tussen mij en mijn belager. Ik grijp snel de krabber en maak een klein gaatje, zodat ik iets kan zien door de autoruit, stap in en sluit meteen mijn deuren. Als ik weg wil rijden, staat hij in vol ornaat in het licht van de koplampen. Ik rijd achteruit en vlug het parkeerterrein af, daar zet ik de auto weer aan de kant, om eerst een beetje van de schrik te bekomen. Intussen is ook de raam wat verwarmt en wordt mijn zicht wat beter, uit stappen om de ruit verder ijsvrij te maken durf ik niet meer. Ik rijd naar huis, de volgende koopavonden zal ik niet meer alleen op dat parkeerterrein lopen. Gelukkig is er een mannelijke collega bereid om zijn auto vlakbij die van mij te parkeren, zodat we samen het terrein kunnen verlaten.
Achteraf gezien was het behoorlijk naïef om als jong meisje alleen over straat te gaan. Ik had weleens over dit soort buitensporigheden gehoord, maar dat gebeurde in Amsterdam of Parijs, toch niet in mijn dorp, in mijn omgeving. Wie doet nu zoiets?
Meer lezen van Mereltje kijk op Mereltjes jouwpagina of volg Mereltje op Mereltjes Blog
© Mereltje, Tallsay mei 2017
Reacties (9)
Ze kicken op schrikreacties: dat geeft hen een gevoel van macht. Het tegendeel - ze belachelijk maken - maakt ze onzeker. Wat je tegenwoordig ook kunt doen is snel een foto met je smartphone maken: daar zijn ze panisch voor. Stel dat je dat op Twitter deelt en zijn collega's, zijn buren of zijn familieleden zien het...
Potloodventers zijn zelden agressief: de combinatie exhibitionist-verkrachter komt heel weinig vo...
Mijn zus en dat andere buurmeisje brulden: 'Dat moeten we zien.' En renden de duinen in en vijf minuten later zagen we een vent met regenjas open de duinen uitrennen achterna gezeten door twee meiden. En rennen dat die idioot deed ... recht tegen de vuist van onze vader op. ;-)