Halfweg december zijn we al - ondanks de vriestemperaturen die we al enkele keren hadden blijven de rozen maar verderbloeien. Natuurlijk niet zo uitbundig als in de zomer maar toch lijkt het wel de omgekeerde wereld. Terwijl ik verlang naar sneeuw en winterse taferelen lijkt mijn rozenstruik te denken dat er helemaal geen winter komt.
Niet alleen de rozen blijven koppig, ook verschillende andere bloemen en planten lijken de winter te willen overslaan. Het oudevrouwenpraatje 'als er veel noten zijn wordt het een strenge winter' blijkt niet te kloppen: jaar na jaar rapen we kilo's walnoten maar jaar na jaar krijgen we een milde winter. Een paar keer vriestemperaturen en dan nog vooral 's nachts, een paar keer (smeltende) sneeuw die -als je twee keer met je ogen knippert- alweer verdwenen is en dat is het zowat. Ik herinner me nog de winters toen ik kind was: warm ingeduffeld dacht je nog dat je op de noordpool terecht gekomen was, gladde wegen, sneeuw die echt bleef liggen waarmee je sneeuwmannen kon maken naar hartelust enzomeer. Het lijkt niet meer van deze tijd te zijn. Vier jaar geleden hebben we hier de laatste 'goeie' sneeuwval gehad. Daarna moesten we tevreden zijn met elk vlokje dat we kregen.
Ik moet er meteen bijzeggen dat ik het haat om in de sneeuw en gladde toestanden te rijden. Al een paar keer ben ik geslipt ondanks dat ik geen wegpiraat ben en dat gaat je toch niet in de koude kleren zitten. Eens je begint te slippen ben je totaal de controle kwijt en kan je alleen hopen dat je snel tot stilstand komt en dan nog liefst niet tegen een paal, andere auto of zwakke weggebruiker. Maar het is zo mooi! Onder een wit laagje ziet alles er magisch uit - de wereld is zelfs stiller... alsof de sneeuw alle geluiden dempt. Ik hoop al jaren op een witte kerst - eigenlijk vrees ik dat ik die wens moet opgeven maar koppig als ik ben blijf ik maar verder hopen. Alle seizoenen lijken de laatste jaren gewoon door elkaar te lopen.
De (restanten) van de zonnebloemen staan nog steeds rechtop, weliswaar iets voorover gebogen door hun eigen gewicht. De zaden zijn vakkundig opgepeuzeld door de vogels waarvan we ook nog steeds elke dag mogen genieten. Deze morgen werden we begroet door een groep van vijf wilde eenden die bij nader inzien toch maar de benen (vleugels) namen naarmate we dichterbij kwamen met HD-patient één en twee.
Onze Herder liep weer van beek naar beek zoals een dartel veulen om haar zwemkunsten te demonsteren en zich daarna heel enthousiast uit te schudden. Stinken dat dat stilstaand water doet! We nemen het er maar bij... Tijdens één van de snuffeltochten aan de rand van een beek hadden de honden ineens prijs. Snuffelend en met de staart zwiepend was het duidelijk dat ze iets geroken hadden - we moesten niet lang wachten om te zien wat: een rat sprong van de plaats des onheils de beek over, in een ander hol dat gegraven was. Even schrikken, moet ik zeggen.
En zo 'vieren' we volgend weekend al kerst. Geen opgefokte toestanden hier waarover ik lees en hoor: alles op het gemakske zonder veel poespas. Ik hoef niet zo nodig indruk te maken op de hele wereld met mijn recepten of kerstdecoratie - laat staan geschenken waar je een maand moet voor gaan werken. Doe maar normaal, dat is al gek genoeg is dan ook ons motto. Toch?
Door Ktje aanbevolen
Gerelateerde artikelen
Notes (429)
Reacties (26)
De temperaturen zouden hier de komende dagen naar beneden gaan en hier en daar spreken ze van winterse neerslag... afwachten maar.
heel mooie foto's weer;
Een witte kerst mag zeker van mij, zelfs tot en met Nieuwjaar - als het maar geen Elfstedentocht wordt.
In de Nieuwjaarsnacht moet het wat mij betreft pijpenstelen regenen, vanwege dat @#$% vuurwerk.