Is er leven na de dood? Ik zou het niet weten. Zal onze ziel altijd blijven voortbestaan? Geen idee. Maar laat me je dit vertellen…
Een week lang ligt ze nu in haar graf; overleden na een aanrijding. Ze had de auto niet zien aankomen. Die verscheen uit het niets en reed zonder pardon over haar heen. De vrouw heeft waarschijnlijk niet eens beseft wat haar overkwam. Lang zal ze niet geleden hebben, want binnen een paar seconden was het voorbij. Ze werd in één klap uit het leven gerukt, ruw en onverbiddelijk. En veel te jong was ze geweest, veel te jong om te sterven. Vrij snel was ze begraven, slechts een paar dagen na haar dood.
Daar ligt ze dan. Dood in haar kist. De ontbinding vordert gestaag: haar huid is gerimpeld en haar gelaat vervaagd. Haar lichaam is totaal uitgedroogd en snel aan het verschrompelen. De bacteriën die in haar huisden toen ze nog leefde, consumeren haar nu gretig. Eten haar van binnenuit op. Snel zal de stank in de kist overweldigend worden. Uiteindelijk zullen alleen haar droge beenderen overblijven. Ze zal verworden tot een hoopje botten, niets meer en niets minder.
En daar ligt ze dan. Opgeslokt door de aarde en beland in de vergetelheid. Misschien vraag je jezelf nu af wie deze vrouw eigenlijk was. Het doet er niet meer toe, ze is immers dood.
Is er leven na de dood? Ik zou het werkelijk niet weten. Maar één ding weet ik wel. Het lot van deze vrouw treft uiteindelijk ons allen: opgeslokt door de aarde en beland in de vergetelheid.
© 2016 V.G. Sterk
Door VG Sterk aanbevolen
Gerelateerde artikelen
Notes (253)
Reacties (10)
Er is nog wel een (minder aantrekkelijk) tussenstadium: gasvorming door bacteriële activiteit, uitzetting en ontploffingen, vooral in de buik.
Een crematie is wat dat betreft hygiënischer.
Geen onderwerp voor tere zieltjes trouwens.