De ochtendwandeling: ik had nog geen schoten gehoord of jagers gezien, anders waren we wel thuis gebleven. We stapten door ons vertrouwde veldpad en meteen viel me een 4x4 wagen op, geparkeerd op een akker. Toen zag ik in de verte een hele groep mannen met geweer in de aanslag: jagers dus. Eentje ervan leek op de uitkijk te staan - volgens mij was het de oudste van de groep maar ook hij had een geweer vast. Ik moet niet vertellen dat onze Herder uit haar dak ging maar ook onze kleine Jack had het niet zo voor die opkomst met machtsvertoon.

Bij de oude man aangekomen vroeg ik hem hoeveel honden ze bijhadden. 'Goede waker!' zei hij nog voor hij vertelde dat ze niet één, niet twee maar drie honden bij zich hadden. Twijfelend of we wel door zouden gaan verzekerde hij me dat de honden totaal geen interesse zouden tonen naar onze honden toe. We gingen dus verder... Nog geen tien meter verder schrok ik me een ongeluk toen nog een jager opdook tussen de bomen door. Het was een oudere vrouw die trots stond te pronken met haar geweer in de aanslag. Ze glimlachte naar de honden, dan naar ons om zich vervolgens weer in positie te stellen.

Toen kregen we een duidelijk overzicht over de velden en zagen we de drie honden lopen vergezeld van de rest van het gezelschap die in een rechte lijn -zo ongeveer vijf meter van elkaar verwijderd- de velden afgingen. De jachthonden waren gelukkig stil zodat we onze honden konden afleiden en ze hen niet eens opmerkten. Onze wandeling duurde langer dan normaal in de hoop dat bij onze terugkomst de jagers weg zouden zijn. Nee dus... toen we net aanstalten maakten om terug te keren weergalmden de geweerschoten. Niets zo gezellig als een gezonde ochtendwandeling waarbij je alleen maar kan hopen dat zo'n kogel niet afwijkt.

Mevrouw de jager stond nog steeds in dezelfde positie, zo ook de oudere man. Nog onder de indruk van onze Herder kwam er nog een 'het ziet er wel een kwade uit!' uit z'n mond. Alsof dit alles nog niet erg genoeg was zag ik in de verte een andere wandelaar met twee honden afkomen. Een vrouw uit onze straat waar ik geregeld een praatje mee maak. Haar honden zijn niet zo fel als de onze maar toch begon er eentje te blaffen - misschien omdat de nek- en rugharen van onze Herder rechtstonden, het is maar een gokje. Die mevrouw weet dat we onze honden onder controle hebben en ze niet zomaar uit het niets zullen aanvallen dus ze kwam ons tegemoet met een glimlach. 'Drama drama!' zei ze met een knipoog. Eens elkaar gepasseerd was het drama onmiddellijk over en keerde de rust terug - op de geweerschoten na natuurlijk. Thuisgekomen keek ik door het raam van de woonkamer: daar heb ik goed zicht op een groot deel van de velden. De jagers waren dichter naar ons huis toegekomen en stonden ondertussen naast een weide waar een paard op staat. Die kreeg het ook al op z'n heupen en liep in zesde versnelling van de ene kant van de weide naar de andere. Opeens zag ik een konijn (of haas) zich uit de voeten maken. Eén van de jagers stak zijn hand omhoog, ik veronderstel dat ze niet in de richting van de straat mogen schieten. Het is nu rustig al staat hun auto er nog steeds. Ik vraag me af hoe groot hun buit vandaag weer was...

Tallsay is een leuke en makkelijke manier om verhalen, artikelen en recepten te publiceren. Publiceer vandaag nog jouw eerste artikel!