Wanneer je je positief opstelt, zal je je ook gelukkiger voelen. Geef eens een complimentje of een glimlach, je zult merken dat het werkt.
Tags/ labels: positief focus verhaal positiefdenken geluk
Er zullen altijd dingen fout gaan, maar van fouten kun je leren.
Er zullen altijd negatieve gevoelens zijn, maar als je ze accepteert en laat gaan, heb je er minder last van.
Er zullen altijd positieve gedachten zijn, hoe klein ook, als je je er op richt zullen ze groeien.
Een mooie uitspraak die ik eens las: “Je bent al mooi, je hoeft het je alleen maar te herinneren!”
Een lerares vroeg op een dag aan haar leerlingen om op een groot leeg blad, alle namen van hun mede studenten op te schrijven, met tussen alle namen steeds een regel ruimte. Daarna kregen ze de opdracht om even over elke klasgenoot na te denken en het mooiste wat ze over hem of haar konden zeggen op te schrijven achter de naam.
Het werd stil in de zaal, het duurde een hele tijd voordat de eerste klaar waren. Wie de opdracht had afgerond, mocht zijn werk inleveren en de les verlaten. Thuis gekomen, nam de lerares voor elke student een nieuw papier en schreef bovenaan de naam, daar onder werden alle uitspraken van de medeleerlingen vermeld.
De volgende les deelde de lerares deze lijsten uit. Het duurde niet lang of het werd vrolijk rumoerig in de klas. Ze hoorde opmerkingen als: “Ik wist niet dat anderen dit over mij dachten”, “Ik heb nooit geweten dat ik iets betekende voor de mensen in deze klas” enz.
De papieren werden weggestopt en de lerares wist niet of het nog verder besproken werd, maar dat maakte niet uit. Alleen de eerste reacties van verwondering en blijdschap, waren al de moeite waard geweest. De studenten waren blij met zichzelf en met elkaar.
De leerlingen studeerde af en gingen ieder hun eigen weg, maar enkele jaren later vond een van de leerlingen de dood. De lerares hoorde hiervan en ging naar de begrafenis van haar vroegere student. Bij de plechtigheid waren veel vrienden en ook oud klasgenoten aanwezig.
Na de begrafenis ging iedereen mee naar de koffietafel. De ouders van de student spraken de lerares aan.
“We willen U iets laten zien” zei de vader en haalde een portefeuille uit zijn zak. Hij haalde daaruit een versleten stuk papier, wat verfrommelt, gevouwen en opnieuw gevouwen, gescheurd en geplakt.” We dachten dat U het nog wel zou herkennen”.
De lerares wist al zonder er verder naar te kijken, dit is het papier, waarop ze alle goede dingen, die de klasgenoten hadden aangegeven, over hem had opgeschreven.
De moeder bedankte de lerares daarvoor, het was voor haar kind altijd belangrijk gebleven, het werd als een kostbaarheid bewaard en mee gedragen. Inmiddels waren er een aantal klasgenoten bij het groepje aangeschoven. Een van hen zei: “Ik heb mijn lijst ook nog steeds, hij ligt in de bovenste lade van mijn bureau”. Waarop een volgende verklaarde, die van mij zit veilig in mijn dagboek, ik denk dat iedereen zijn lijst heeft bewaard om nog eens na te lezen.
Ze gingen samen zitten en huilde om de verloren vriend, beseffend dat ze hem nooit meer zouden zien.
Voor al mijn Xead collega schrijvers: Dank jullie hartelijk voor alle leuke reacties op al mijn eerdere artikelen.
Meer lezen van Mereltje kijk op Mereltjes jouwpagina of volg Mereltje op Mereltjes Blog
© Mereltje, Tallsay november 2016
Reacties (0)