Vrouwen, jong en oud, hebben tegenwoordig broeken in hun kledingkast kast liggen, maar zo’n 50 jaar geleden was dat helemaal niet zo gewoon.

Niet acceptabel of verboden

Enkele vrouwen droegen eind 1800 al wel eens een broek bij bv het paardrijden, maar daar droegen ze altijd een rok overheen (tijdens het rijden rolden ze de rok op zodat die niet in de weg hing en bij het afstappen ging de rok weer omlaag) en in onder andere Engeland droegen de vrouwen, die tijdens de Tweede Wereldoorlog het werk van hun - aan het front vechtende - mannen moesten overnemen, de broeken van hun mannen bij deze taak.

Echter, tot circa midden 20e eeuw was het dragen van een pantalon door vrouwen op veel plaatsen verboden of het werd gewoonweg niet geaccepteerd; vrouwen die een broek droegen werd geregeld de toegang ontzegt tot onder andere restaurants, bars en casino’s. In bv de Franse modestad Parijs werd in 1799 het dragen van een pantalon door vrouwen, zonder toestemming van de overheid, zelfs bij wet verboden. Pas in 2012 kreeg toenmalig president Sarkozy het stadsbestuur zover om dit achterhaalde decreet ongedaan te maken, zodat ook daar officieel een einde kwam aan het niet mogen dragen van een broek door dames.

In Nederland hebben in 1969 de ‘Dolle Mina’s’ gehuld in broek tijdens hun protestacties voor gelijke rechten voor de vrouw een goed voorzetje gegeven richting de algehele acceptatie van broekdragende vrouwen.

Twee bekende vrouwen die het aandurfde om de broek aan te hebben (in een notendop)

Marlene Dietrich (27-12-1901 - 06-05-1992)

Kind van een niet onbemiddeld, Duits echtpaar. Is in haar vaderland succesvol op het toneel. Huwt in 1923 en baart een dochter. Verhuist in 1930 naar de VS en krijgt bekendheid als actrice en zangeres. Wordt door Hitler verzocht om naar Duitsland terug te keren als toonbeeld voor de Duitse vrouw. Gaat daar niet op in omdat zij hem verafschuwd. Krijgt de Amerikaanse nationaliteit en past – uit ijdelheid - in haar nieuwe paspoort haar geboortejaar aan van 1901 naar 1904. Tijdens de 2e Wereld oorlog gaat ze met andere entertainers terug naar Europa om voor de geallieerde soldaten aan het front op te treden. Ze raakt verslaafd aan alcohol en slaappillen. Op tournee in Australië in 1975 breekt ze een been en zal nooit meer in de openbaarheid verschijnen. Begin mei 1992 overlijd ze als een kluizenaar in haar appartement in Parijs. Volgens haar wens wordt ze begraven bij haar familie op Friedhof III in de wijk Friedenau te Berlijn. Op haar grafsteen staat als voornaam haar artiestennaam, wat een combinatie is van haar werkelijke naam; Maria Magdalene. Een deel van haar bezittingen, waaronder haar garderobe is ondergebracht in het filmmuseum van Berlijn.

Eind 1930 shockeerde ze het filmpubliek door in de openingsscene van de huidige filmklassieker ‘Morocco’ gekleed in een pantalon op het witte doek te verschijnen; het is de eerste keer dat een actrice niet in een japon of rok verschijnt.

Ze trekt zich niets aan van deze commotie en verschijnt ook daarna in het openbaar meermaals in een, speciaal op maat ver- of gemaakte, herenpantalon met bijpassend colbert.

Katharine Hepburn (12-5-1907 – 29-06-2003)

Kind van een liberale arts en een suffragette. Haar loopbaan begint op Broadway. In 1932 krijgt ze een eerste filmcontract aangeboden en speelt ze haar eerste rol op het witte doek. De derde film waarin ze speelt levert haar al een eerste Oscar op. Na een korte affaire met de schatrijke Howard Hughes huwt ze in 1928 met een oud klasgenoot. Het is geen goed huwelijk en in 1934 gaan ze uit elkaar. In 1942 ontmoet ze op de filmset de liefde van haar leven; acteur Spencer Tracy. De reeds getrouwde en katholieke Spencer wil echter niet scheiden, Katharine accepteert dat en de studio zorgt ervoor dat de roddelpers geen lucht krijgt van hun relatie, die 25 jaar later eindigt als Tracy in 1967 overlijd. Uit respect voor zijn weduwe vertoont ze zich niet op zijn begrafenis, ook praat ze nooit over haar relatie met hem zolang zijn weduwe nog in leven is.

Haar eigenzinnige gedrag en het niet in het ‘Hollywood gareel’ willen lopen zijn de oorzaak, dat haar loopbaan als filmactrice moeizaam van start gaat; ze heeft een hekel aan en weigert regelmatig het dragen van veel make-up, wil niet of nauwelijks met de pers meewerken en weigert vaak iets anders te dragen dan een pantalon. Haar acteertalent brengt echter geld in het laatje en in Hollywood heeft men haar als excentriek en feministisch bestempelde gedrag uiteindelijk voor lief genomen.

Wie de broek past...

Na Marlene Dietrich en Katharine Hepburn durven steeds meer vrouwen in het openbaar in een broek te verschijnen. Wanneer in 1939 een dame gehuld in een pantalon in de Amerikaanse Vogue wordt afgebeeld is er weer een stap gezet, maar duurt het toch nog zo’n 25 jaar voor de broek ook als vrouwelijk kledingstuk, zowel in de VS als in Europa, echt volledig wordt geaccepteerd.

De modehuizen varen er wel bij. Waar de modeontwerpers zich voorheen enkel konden buigen over o.a. kokerrokken, rokken in A-lijn, swingjurken (met petticoat) en mantelpakjes, met als variatie; onder, op, of net boven de knie (later bij mini ver boven de knie) konden ze nu los gaan op de damesbroek. De eerste stappen waren voorzichtig; mantelpakjes werden broekpakken, maar het ontwerp van de broek was meestal nog vrij klassiek en gebaseerd op de herenpantalon.

Daarna ging het in sneltreinvaart los

Van stofbesparende hotpants naar uitbundig wijde soulbroeken (ook voor de heren), broekrokken voor wie niet kon kiezen, tot net onder de knie reikende strakke capri broeken, jeans – van regular tot skinny en nog allerlei varianten daar tussenin -, harembroeken, shorts, treggings, jumpsuites…  en in de relaxte thuisomgeving kunnen dames zich hullen in joggingbroeken, huispakken en onesies.

Tallsay is een leuke en makkelijke manier om verhalen, artikelen en recepten te publiceren. Publiceer vandaag nog jouw eerste artikel!