Smakelijke snacks of griezelige gerechten?

Door Robin93 gepubliceerd in Voeding en Gewicht

's Lands wijs, 's lands eer. Of zoals de Britten zeggen: "When in Rome, act as the Romans". Met andere woorden: ieder land heeft in de ogen van een buitenstaander zo zijn eigen culturele, sociale, culinaire en andere eigenaardigheden.

Wil je als buitenstaander niet opvallen, maar gewoon meedoen met de plaatselijke bevolking dan zul je je aan de regels en gebruiken van het land moeten aanpassen.

Over het algemeen zal dat niet een probleem hoeven zijn, maar als het op de betreffende nationale 'cuisine' aankomt en het proeven van de plaatselijke delicatessen kun je nog wel eens schrikken.

Een aantal voorbeelden van plaatselijk smakelijke hapjes die buitenstaanders kunnen doen terugdeinzen:

Alaska (Verenigde Staten), Canada en Groenland: muktuk (walvisblubber)

Vooral door de oorspronkelijke bewoners van bovengenoemde streken, de Inuit (Eskimo's), wordt er net zoals vroeger nog wel gejaagd op walvissen. Het vette walvisvlees geldt dan ook al heel lang als een ware traktatie. Gek is die voorkeur voor vette voeding eigenlijk niet. De bar koude polaire winters van Alaska maken het eten van zeer calorierijke maaltijden een must om te kunnen overleven en vet is dan een uitstekende bron als brandstof. Verder bevat muktuk een hoog percentage aan vitamine C en D. De walvisblubber wordt meestal rauw gegeten. Tegenwoordig wordt het ook wel gepaneerd en gefrituurd.

Florida (Verenigde Staten): fried crab (krabburger)

De Sunshine State staat bekend om onder meer de krabvisserij. Eén van de specialiteiten is de fried crab burger.

Wanneer een krab 'vervelt' of een nieuwe schaal krijgt, is zijn nieuwe behuizing niet meteen hard. Voor de ware Floridiaan is dat het moment om de krab levend en al in beslag te dompelen en – in zijn geheel – te frituren.

Je moet het maar lekker vinden.

Noorden van de Verenigde Staten: Rocky Mountain oysters (stiertestikels)

In de staten te noorden van de Rocky Mountains waar vroeger de grote kuddes vee over de prairies naar toe werden gedreven, gelden deze 'oysters' als een delicatesse. Na het slachten van het vee worden de testikels zorgvuldig apart gehouden. Zij krijgen een laagje beslag en worden dan gefrituurd. In de staten Nebraska en Montana is de snack zo populair dat in beide staten elk jaar een Testicle Festival plaatsvindt.

Mexico: Escamoles (mierenlarven)

Voor de buitenstaander lijkt het op een bord witte bonen, maar de Mexicanen weten beter. Zij noemen het 'insectenkaviaar'. Het zijn geen witte bonen, maar larven van een mierensoort. Deze larven zitten barstensvol proteïne en worden gekookt of gebakken gegeten. Volgens kenners smaken de mierenlarven naar noten en boter.

Ecuador en Bolivia: cavia

Waar deze beestjes bij ons vooral een hoog knuffelgehalte hebben voor kinderen (en ook wel volwassenen) denken vele mensen in Zuid-Amerika daar heel anders over. Voor hen zijn het kleine, maar smakelijke snacks die worden gestoofd, gebakken of gefrituurd. Detail: de cavia's worden met huid en haar bereid en opgegeten. Anders zou er waarschijnlijk ook bar weinig overblijven.

Afrika: mopane (rups)

In Afrika leven veel mensen nog van het land. Zij eten dan ook van oudsher ongeveer elk dier dat zich daarop bevindt - of dat nu impala's, apen of bijvoorbeeld struisvogeleieren zijn. Niet in elk deel van het grote continent komen echter zoogdieren of grote vogels voor en dan is het moeilijk om aan de benodigde eiwitten te komen. De Afrikanen hebben daar eeuwen geleden al wat op gevonden: insecten! Vooral de larven van een bepaalde vlinder (mopane) zijn heel populair. Je moet er wel eerst het ruggengraatje uithalen en ze dan een poos in de zon laten drogen, maar dan heb je ook wat. Volgens zeggen smaken ze naar vettige chips en zouden bijzonder lekker zijn met een pittige dipsaus.

India: gomutra (urine van de koe)

In het hindoeïstische India geldt de koe als een heilig dier. Rundvlees zul je er dan ook niet op het menu zien staan. Over alles wat er uit een koe kan komen, wordt wel eens anders gedacht. Zo denken bepaalde sekten dat de urine van de koe een heilzaam drankje is. Niet zo gek: er zijn heilige mannen – goeroes of hoe je mag noemen – die jarenlang propageerden dat iedereen als ontbijt de eigen ochtendurine moest drinken om een lang en gezond leven te garanderen. Dan zal de urine van een heilige koe zeker hoog in het vaandel staan.

Cambodja: a-ping (gefrituurde tarantula)

Wanneer de Cambodjanen de plaatselijke grote tarantula-spinnen ontdekten als lekkernij is niet duidelijk. Sommigen menen dat het zou zijn ontstaan tijdens de dictatuur van de Rode Khmer, toen de mensen ook honger leden. Nu worden de grote spinnen vooral in het noorden van het land gekweekt in kuilen onder de grond. Eenmaal groot genoeg worden ze gefrituurd en met een sausje als tussendoortje gegeten.

China: saté van schorpioenen of krekels

Te vinden op vele markten in China zijn deze toch bijzondere snacks. De schorpioenen en krekels worden meestal levend aan de prikkers geregen en daarna gefrituurd. Volgens de Chinese volksgeneeskunde zou het eten van vooral schorpioenen helpen tegen hoofdpijn en winderigheid. In ieder geval zijn ze – net als de krekels – proteïnerijk.

Zuid-Korea: sannakji (inktvis)

Zuid-Korea kent (net als China overigens) voor een westerling soms vreemde gerechten. Eén daarvan is sannakji. Het wordt bereid van kleine inktvissen (octopussen). Kort na de vangst worden deze vaak nog levende dieren in stukken gesneden en rauw opgegeten. Het komt wat dat betreft in de richting van de Hollandse nieuwe haring, hoewel die toch echt dood en schoongemaakt is op het moment van nuttiging. Zo niet de Zuid-Koreaanse sannakji: volgens de kenners moet je ze goed kauwen want omdat de afstervende tentakels zich met hun zuignappen in je keel zouden kunnen vastzuigen. Geen prettig idee.

Japan: shirako (vissperma)

Ook in Japan worden veel gerechten gemaakt van voor ons onbekende of niet gebruikte voedingsmiddelen. Eén ervan is shirako, een in de winter voorkomend gerecht. Hiervoor wordt de spermazak van de mannelijke kabeljauw gebruikt. Shirako (dat letterlijk 'witte kinderen' betekent) wordt meestal rauw met een pittige saus, maar soms ook gekookt in een soep gegeten. Voor de Japanners is het een traktatie. En waarom eigenlijk niet? Waar de Russen zich te goed doen aan kaviaar (kuit of eitjes van de vrouwelijke steur), hebben de Japanners shirako, de mannelijke equivalent.

Filippijnen: balut (onvolgroeid kuiken)

Veel van de vreemde eetgewoonten of voedingskeuzes moeten wel zijn ontstaan in tijden van schaarste of hongersnood waarbij alles wat maar enigszins eetbaar lijkt, ook wordt gegeten. Want een kippenei of een eendenei met een niet helemaal volgroeid keuken? Nou nee, niet mijn 'cup of tea'. Veel Filippijnen zijn er echter dol op. Balut is zelfs 'street food' dat je ongeveer overal kunt kopen. Het wordt meestal gegeten met citroensap, zout en koriander.

Vreemd detail: in de Star Trek serie The Next Generation wordt Captain Picard een keer gevangen genomen door de (toen) vijanden, de Cardassians. Om zijn trots te breken, krijgt hij geen eten. Na een tijd krijgt hij van de Cardassian bevelhebber een ei met een onvolgroeid kuiken (een balut!) om te zien of zijn trots nog in de weg zit. Picard verslindt het ei in een oogwenk. Nu weet ik waar de scenarioschrijvers toen hun inspiratie vandaan haalden.

Australië: witchetty grubs (motlarven)

Een geweldige proteïnebron en al eeuwenlang de favoriete snack van de Australische Aborigines, deze grote larven van een houtetende mottensoort. Ze worden meestal levend en rauw naar binnen gewerkt, maar je kunt ze ook koken. Rauw zouden ze enigszins nootachtig smaken en doen denken aan roerei. Gekookt lijkt de smaak volgens kenners – net als die van slang – op kip.