Wat zijn jouw favoriete platen?, vraagt ze me. Daar moet ik even over nadenken. Maar na lang zweten ben ik er uit. Dit zijn ze. Nu ook met embedded Youtube-video's.
Voor de rest van mijn leven
Favoriete muziek - een moeilijke keuze
De titel zegt genoeg; die albums die ik vanaf het moment dat ik ze ontdekte bleef draaien en zal blijven draaien zonder onderbreking, die wil ik hier aan jullie voorstellen. En de keuze was niet gemakkelijk. Kennen jullie dat? LP’s of CD’s die je op een bepaald moment ‘herontdekt’? Jaren niet meer gedraaid en eigenlijk snap je niet waarom? Want onmiddellijk voel je die oude liefde terugkeren en je voelt elke nuance alsof je het gisteren nog hoorde. Je weet exact wanneer drums, toetsen of gitaar de song een nieuwe wending geeft en de zang hoor je al voordat het begint.
Welke favoriete albums worden het dus niet?
Geen albums die ik moest herontdekken, want dan kan ik wel bezig blijven. Dus geen ‘Dark Side of the Moon’ van Pink Floyd, geen ‘Sign o’ the Times’ van Prince, zelfs niet ‘The Kick Inside’ van Kate Bush. Maar wel zeven andere, verspreid door de tijd. En hoe kan het ook anders voor een ‘old guy’, met duidelijke nadruk op de jaren ’70 en ’80. Want het is voor mij een waarheid als een koe: muziek beleef je nooit meer zo intens als tijdens je tienertijd. Enjoy the ride!
Rumours van Fleetwood Mac
Een wereldberoemd album uit 1977 met een hele aparte ontstaansgeschiedenis. Een band met een echtpaar, John en Christine McVie, op dat moment in scheiding. Zangeres Stevie Nicks en gitarist Lindsey Buckingham uit elkaar, na een knipperlichtrelatie. Drummer Mick Fleetwood die merkt dat zijn vrouw vreemd gaat. Grote onderlinge spanningen, liefdesverdriet, buitensporig hedonistisch gedrag ondersteund door ladingen ‘nose candy’. En als resultaat: een album met alleen maar ijzersterke nummers, misschien wel door alle tegenslagen en daarmee gepaard gaande soul searching. Bekendste nummers zijn ongetwijfeld 'Go your own way', 'Don’t stop', dat later Bill Clinton’s themanummer werd bij zijn eerste campagne en natuurlijk Stevie Nicks’ prachtige ‘Dreams’. En hoewel Stevie Nicks de leadzangeres is, is het vooral de stem van Christine McVie die mij raakt. in het prachtige 'Songbird' en in dit nummer, 'You make loving fun'.
Gaucho van Steely Dan
Steely Dan is een Amerikaanse band met Walter Becker en Donald Fagen als vaste leden, naast een hoop studiomuzikanten. De naam van de band komt uit de roman ‘Naked Lunch’ van William Burroughs en is een ander woord voor dildo. Muziek met veel blazers en invloeden uit rock, funk en vooral jazz. Complexe teksten die voor vrijwel iedereen onbegrijpelijk zijn en aanleiding geven tot veel discussie. Regelmatige verwijzingen naar begrippen uit de Amerikaanse cultuur en subculturen als de drugsscene. Veel schetsen van het leven in Los Angeles en New York. Mooie muziek met vreemd aanvoelende harmonieën en de aparte nasale stem van Donald Fagen. Het opnemen van Gaucho duurde meer dan een jaar, in 1979 en 1980, perfectionistisch als beide heren zijn. Om een of andere reden was ik onmiddellijk verliefd op het titelnummer 'Gaucho'. Het is muziek die ik draai als ik in een intellectuele bui ben of iets 'literairs' lees, zoals Don DeLillo of Salman Rushdie. Want soms wil ik ook wel eens wat anders dan James Bond of Spartacus.
Misplaced Childhood van Marillion
Symfonische Rock hoort eigenlijk thuis in de jaren ’70. Yes, Genesis, Kansas, Camel en Styx. Maar de Schotse band Marillion bewees dat ook de jaren ’80 prachtige symfonische rock voort konden brengen. Omdat op deze CD de nummers mooi in elkaar overlopen, wordt het album één geheel. Het schitterende gitaarspel van Steve Rothery, harmoniërend met de keyboards van Mark Kelly, aangevuld met de poëtische teksten en vreemd stemgeluid van zanger Fish, alles in een dromerige onheilspellende sfeer met uitbarstingen van passie. Het bekendste nummer is zonder twijfel “Kayleigh”, een liefdeslied over een verloren liefde van Fish. "Please excuse me, I never meant to break your heart. So sorry, I never meant to break your heart, but you broke mine." Het is opvallend hoeveel Kayleighs er na 1984 zijn geboren. Heeft niet iedereen een Kayleigh in zijn leven? Laatst kwam ik er nog eentje tegen, op station Hilversum. Toen ik er over begon, zag ik haar ogen licht wegdraaien; ze had dit duidelijk vaker gehoord. Maar ze was ineens geïnteresseerd toen ik vertelde dat de manier waarop haar naam gespeld werd, 100% door Marillion was verzonnen. “Joh, echt? Dat wist ik niet! Wat gaaf!” Even genieten? Een fragment waarin het nummer ‘Pseudo Silk Kimono’ overgaat in ‘Kayleigh’.
Songs in the Key of Life van Stevie Wonder
Ik hield niet van ‘zwarte’ muziek. Totdat ik deze LP leerde kennen. Tegelijkertijd raakte ik in de ban van Earth, Wind and Fire, muziek waar ik tot op de dag van vandaag extreem vrolijk van word. Toen sloeg ik helemaal om. Songs in the Key of Life is een dubbel-LP uit 1976 met extra singletje en songs variërend van honingzoete ballads tot nummers waarbij je met geen mogelijkheid stil kan blijven zitten. Bekendste nummers zijn ongetwijfeld ‘Isn’t she lovely’, ‘Sir Duke’ en ‘I wish’. Ik kies voor een mooie ballad: 'Summer soft'.
Innocent Man van Billy Joel
Billy is altijd een van mijn favoriete singer-songwriters geweest en dat zal hij blijven. Een song als ‘New York State of Mind’ is voor mij een van de mooiste liefdesverklaringen aan een stad. ‘She’s got a way’ reken ik tot de mooiste liefdesliedjes. Net als ‘She’s always a woman’. In 1983 ging Billy terug naar zijn muzikale roots, de muziek van de Fifties. Rock and Roll, Doo-wop, met als resultaat de LP ‘Innocent Man’. Pure Amerikaanse nostalgie. Mijn absolute favoriet? 'Uptown girl', want wie kent het niet? Verliefd worden op een vrouw die volledig buiten je bereik ligt? Been there, done that! En ik denk dat ik het blijf doen.
Mother Earth van Within Temptation
Een relatieve nieuwkomer in dit lijstje, deze tweede CD van de meest succesvolle Nederlandse band van dit moment, internationaal gezien. Ik hoorde ‘Ice Queen’ en was onmiddellijk verkocht. Het past ook zo goed bij mij, de mooie vocalen van Sharon den Adel, bombastische klanken en de hele “Fantasy look and feel” van dit album. Ik kies voor de titelsong 'Mother Earth'. Mooie Keltische invloeden, verwijzing naar misschien wel de Keltische Moedergodin, Moeder Aarde als Levensbrenger, maar ook Vernietiger. Dat wordt nog wel eens vergeten in het (semi)spirituele subcultuurtje, dat Moeder Aarde soms ook een gigantische Bitch is. Sinds het boek ‘Gaia’ van James Lovelock, zie ik de Aarde ook steeds meer als lijkend op een levend wezen of als iets dat door het leven gevormd en in stand gehouden wordt. Fantasy and Religion meet Science.
Seeds of Love van Tears for Fears
Begin jaren ’80 moest ik wennen aan de nieuwe bands, die steeds meer gebruik gingen maken van synthesizers en drumcomputers. Ik ben ze wel gaan waarderen, groepen als Duran Duran, Human League en Heaven 17, maar het duurde even. Ik was toen veel meer een fan van symfonische rock en Britfunk. Ineens hoorde ik het nummer ‘Change’ van de Britse band Tears for Fears en ik wist dat dit mijn soort muziek was. Een band die ik nog steeds tot mijn grootste ontdekkingen uit de jaren ’80 reken. In 1989 kwam hun derde album uit, ‘Seeds of Love’. Voor mij het beste wat ze hebben gemaakt. Vooral het eerste nummer, ‘Woman in Chains’. De schitterende samenzang van Roland Orzabal en hun ontdekking Oleta Adams, sowieso een van de mooiste vrouwenstemmen die ik ken. ‘Woman in Chains’ gaat niet alleen over vrouwenonderdrukking, maar ook over het onderdrukken van het vrouwelijke in de man, in de mens. Misschien wel mijn favoriete song, vanwege muziek en thematiek, hier in een mooie live-versie. Het moment waarop de song overgaat van mineur naar majeur, op 4:45 minuten, geeft me rillingen door mijn ruggengraat. De overgang van pijn en verdriet naar een boodschap van hoop. Dit nummer is onlosmakelijk verbonden met het verhaal van mijn laatste relatie tot nu toe.
Zeven schitterende albums. Ik ben heel benieuwd welke er nog bijkomen, de komende decennia.
Reacties (15)
Geen aanrader als je geen 'coole tiener' bent (of hebt!)
Alhoewel - ik weet haast zeker dat jullie die ook niet kennen.
Maar ook de titels ... Misplaced Childhood, Songs in the key of life, Sowing the seeds of love. Alleen om de titels zijn het al juweeltjes. Net zoals een Darkness on the edge of Town, ook zo'n pracht titel.
'Nose Candy' -))
Hoe doe je dat overigens. You tube clips plaatsen?
Dan plak je de You-tube url in het vak.
Ik merkte dat je dan een heel groot "plaatje" kreeg, 640x480. Ik heb het toen aangepast, maar de verhouding tussen lengte en hoogte behouden. In mijn geval 500x375.