'Heesie speesie spijsie amen.' Gevolgd door een oorvijg en de woorden van mijn vader., die achter ons opgedoemd was, 'eerbiedig!'
Opgelegde gebeden werken niet en leiden hoogstens tot herhaling en inslijping, nou is het een didactisch goed dat herhaling tevens leidt tot het toe eigenen van een idee, zodat het lijkt dat het een waarheid behelst.
Mijn broer en ik speelden buiten tot we naar binnen geroepenen werden voor het eten en, als een andere ingeslepen gewoonte, liep je eerst naar de keukenkraan waar je je handen moest wassen. Wij waren hongerige wolven, we hadden onze energie verbrand op het veldje naast ons huis met wat vriendjes. We waren de Godenzonen van het voetbal en hondenkak vermijdend, renden we om het hardst achter de bal aan om die tussen de stenen door te knallen die een goalgebied moesten voorstellen. Je knieën waren groen na een valpartij als je getackled werd en de geur van het vochtige gras drong dan tot diep in je neusgaten.
Wij gingen naar de tafel waar ons eten al op het bord lag en schoven de stoelen weg en alsof we beiden tot een zelfde koor behoorden, voldeden we aan onze verplichting, onze aderen nog vol van adreneline van het wilde spel.. en we hadden 'time out' we wilden weer zo snel mogelijk naar buiten om weer te schitteren op het gemeentelijke hondepoep veldje achter het groene Pen stroomkastje dat aan de zoom van het veld de wacht hield.
'Heesie speesie spijsie amen.' klonk het gebed verhaspeld als uit één mond, gevolgd door de oorvijg.'Rustig en nu met eerbied,' mengde nu ook mijn lieve moeder zich in het gebeuren. Wij bogen gedwee ons hoofd, vouwden onze handen en zeiden nu devoot:'Heer zegen deze spijzen amen. Mijn moeder knikte goedkeurend en mijn vader voegde nog toe, 'voortaan hoor ik liever 'Here dank voor deze spijzen en dranken amen' en met mes en vork eten, wij zijn hier geen karbouwen. Even later raceden we weer over het poepveldje en we betreurden het dat de vroege schemering en einde maakte aan onze helden daden.
Er is iets met opgelegde gebeden en rites, ze hebben geen intrinsieke waarden. Dat is jammer anders zouden we de wereld écht kunnen veranderen. Het kweekte in ieder geval wel een bewustzijn dat het niet zo vanzelfsprekend was dat er eten op tafel stond. Als je iets niet lustte, dan was het huis te klein en kwamen de oorlogsbloembollen verhalen weer naar voren of die arme negerkindertjes.. Het geen in samenhang met het opgelegde dankgebed eerder een schuldgevoel opleverde dan een gevoel van innige dankbaarheid.
Hoe echt zijn opgelegde gebeden? Niet! Toch werden waarden en normen meegegeven wat op zich weer een doel op zich was. Mensen worden niet slechter van bidden, het gesprek met jezelf en het overgeven van jezelf aan een hogere macht in tijd van wanhoop, werkt verlichtend. Mensen kunnen niet anders dan bidden of vervloeken, het is inherent aan het denken. Als ik naar buiten stap en mijn 'Charley' begroet mij meteen kwispelend van herkenning en genegenheid en ik zie dat het een mooie dag is, dat de perenbomen bloeien en dat de wijnvelden uitlopen, dan geeft mij dat een gevoel van welbehagen. Is dat niet op zich al een gedachte gebed? Een erkenning en een lofprijzing aan de natuur, het leven en de scheppend macht die al aanwezig is. Heeft die gedachte waarde? Wel zeker! Het draagt bij aan het geheel en het is een zegening die je telt en die in je hart uitgesproken wordt en die zoveel meer waarde heeft dan het Avé Maria van Mario Lanzo of ons ingestampte, 'Heesie speesie spijsie amen.'
Het gaat u allen goed en heb een prettige dag.
San Daniel 2016
Reacties (2)