Voor altijd genoeg:
Ze huilde zonder tranen, zo herkenbaar voor mij, zo ... intens en hartverscheurend om er de enige getuige van te zijn. Zag haar wegvallen gelijk een schaduwgordijn des levens, wist me geen raad met haar verdriet. Haar pijn.
Ken die gevoelens niet. Een donker zelfkant leven ontnam mij de wil en het gevoel dat ik nu mis. Wilde haar opvangen en steunen, er voor haar zijn. Maar wist niet hoe ik dat moest doen. Welke woorden moest ik zeggen, wat voor houding zou gepast zijn geweest? Wist ik het maar.
Ze hield zoveel van haar vader ondanks het eeuwige spanningsveld tussen beiden. Nooit was hij er als hij er had moeten zijn, nooit een gebaar van liefde ... toch hield ze van hem. En nu ... was hij ineens voorgoed uit haar leven verdwenen. Zomaar ineens ... zo onverwachts.
Keek haar aan en probeerde te voelen wat zij moest voelen. Het lukte me niet. De levensontberingen hadden mijn vermogens tot leed kunnen voelen voor altijd gedoofd.
Je leeft en hoopt tijdens dat leven te leren wat een goed mens zijn precies is ... en het te zijn. Maar wanneer dat leven je dat niet gunt, is je leven dan niet compleet, of is je leven dan mislukt?
Zij voelt verdriet, maar tranen ontbreken door een gemis aan genoeg gevoel voor haar vader. En ik voel me nutteloos. Toen die van mij stierf, voelde ik ... opluchting, rust en zelfs genot. Hoorde het via een mail en nam er een wijntje op, prooste op mezelf. Voelde totaal niets.
Maar nu moet ik mee kunnen voelen, troost kunnen bieden en steun geven. Maar hoe? Ben ik voor een waardeloze, gevoelloze trut dat ik zoiets normaals niet kan. Ze leek door alles heen te kijken met ogen waar geen licht in scheen, verdoofde ogen. Geen geluid kwam over haar lippen, geen traan rolde over haar versteend gezicht. Wat voelde ze zelf, voelde ze wel pijn? Zo vaak vond ze geen gehoor bij hem, was hij er niet. Maar even zo vaak vertelde ze over haar liefde voor haar vader. Ze hield zoveel van hem. Zijn dood moet wel aankomen als een mokerslag en toch bleef ze koud en emotieloos.
Kon het zijn dat ze al zoveel eenzame tranen had vergoten dat haar innerlijk leeg was? Dat ze wel wilde, maar dat de aansporing niet wilde komen?
Zou ik daarvoor kunnen zorgen? Maar mijn eigen tranen zijn al zolang terug verdampt.
Lieve schat als ik kon
gaf ik mijn tranen om te delen
je leed mede te dragen
samen het verwerken.
Maar er is zoveel dat ik overwon
door een keiharde bitch te spelen
zoveel om succes na te jagen
overleven in de jungle der sterken.
Ik kan het niet
gevoelens zijn verloren
tranen weg, verschroeid
en gebeurde al heel vroeg.
In mij leeft geen verdriet
zal mijn kille hart nooit verstoren
een leven zielloos verknoeid
voor mij, voor altijd genoeg.
*Candice*
Reacties (11)
Ik ben er stil van Candice
En ja, gedeelde smart is minder zwaar om dragen
Uit de tijd van de onbekende schrijver/ster.
Ik heb weinig voor haar kunnen doen, omdat ik haar gevoel niet begreep.
Deze ken je toch nog wel van Plazilla. De Zilla, onbekende schrijver en dit was een keer strafwerk.
(tussen haakjes denk ik dat je niet zo'n harde 'bitch' bent als je jezelf voordoet)
Dit was dus voor een zilla en als strafwerk mocht je iets schrijven met de woorden 'voor altijd genoeg'. Die Zilla was waanzinnig succesvol en met vrachten reacties. De Zilla was. Iemand publiceerde een verhaal in die zilla, maar zonder de naam bekend te maken en dan moest je raden wie de schrijver/ster was. Dus een herken de schrijver.
Neem van mij aan dat ik wel degelijk een snoei en snoeiharde bitch kan zijn en ook vaak ben. Anders had ik echt niet meer geleefd. Dus daar vergis je je echt in.
Dit is maar een artikel hoor, meer niet. En omdat ik to...
Ja de reacties waren toen ook erg mooi.
Was strafwerk, kon je krijgen bij die zilla,
Die vent die mij gemaakt heeft ... nee daar denk ik nooit aan, gun het hem echt niet. En dat het dood is is een genot voor de mensheid en het milieu.