Stilte, niets dan stilte. Loop van de computer naar mijn telefoon, gisteren een dubbele hotline, vandaag ruis op de kabel.
Twijfel bekruipt me. Wat wilde deze man van mij? Is hij zo teleurgesteld in mijn uiterlijke verschijning dat hij het de moeite niet meer waard vindt op een normale manier afscheid te nemen? Onzeker kijk ik in de spiegel en zie dat ik lijk op mijn profiel. Dit kan het niet zijn. Opgeslagen bestanden doen mij de afgelopen weken herbeleven en ik zie twee verliefde pubers chatten. Ik zie echter ook de gewenste antwoorden op mijn vragen. Victor was het nooit oneens, vond alles mooi en prachtig wat ik vertelde. Nu pas gaat er een belletje rinkelen, een snerpend geluid in de stilte. Zelfs Oost-Indische oren worden hier tot de orde geroepen, dit alarm is niet meer te negeren.
Ik herlees zijn verstuurde gedicht van Rutger Copland dat ik las als lief, een uitnodiging om in zijn gras te liggen. Ik verdiep me in mijn twijfels en de betekenis van het gedicht. Mijn vermoedens worden bevestigd, ik heb hier te maken gehad met een verwrongen persoonlijkheid. Lees over psychopaten en ik vind een passende omschrijving.
De psychopaat kan zich niet inleven in de emoties van een ander. Op het niveau van intelligentie beredeneert hij hun gevoel, maar voelt het niet.
Ik beef op de grondvesten van mijn bestaan, in totale paniek ga ik mijn gangen na, het ergste zo duidelijk, mijn adres bekend. Wat heb ik hem in al mijn openheid verteld, mijn hele hebben en houden op straat gegooid, in handen van wie? Zijn mijn kinderen nog veilig binnen mijn huis? Ik verdiep me in de gevaren van internetdating. Mosterd na de maaltijd, maar ik wil weten hoe gelijksoortige verhalen afliepen. Overal doemen waarschuwingen op. Nummer één staat duidelijk en overal. Spreek buiten de deur af en geef nooit je adres voordat je zeker weet met wie je te maken hebt. Veelal doen mannen zich anders voor dan ze in werkelijkheid zijn, sommigen maken er een spelletje van. Vrouwen scoren voor een zwartboek.
Voor mij klinkt dit slechts als een scenario van een film, maar ik lees hier echte verhalen. Geen van deze mannen heeft het goed met je voor en ze kunnen je diep kwetsen. Het is hun hobby en ze zijn er goed in, lees ik.
Mijn ogen draaien achterstevoren in mijn hoofd. Voel me achtervolgd en waanzinnig angstig. Wie had ik aan de lijn? In mijn hoofd klinken zijn waarschuwingen voor datingsites. Voor wie waarschuwde hij? Voor zichzelf? Welke persoonlijke details heb ik hem verteld?
Ik herlees onze mails, onze woordenwisselingen. Sommige zinnen springen me in het oog.
Hij schreef:
Ik verbaas me regelmatig over persoonlijkheden die niet nadenken alvorens zij handelen. Meestal gaat dat ook wel goed en vallen de consequenties wel mee op momenten dat zij achteraf bedenken dat zij wellicht toch eerst beter even hadden kunnen nadenken.
Een volgende passage:
Maar let op, let op… Met name op momenten dat je verlangt naar iemand die je een hart onder de riem steekt, je een warme knuffel geeft, je een schouder biedt… Juist op dit soort momenten kunnen er persoonlijkheden op je pad komen die dit lijken te willen bieden. Men zou in balans moeten zijn om deze hulp, aandacht en warmte te kunnen beoordelen op zijn oprechtheid…
Hoe blind was ik? Had ik hem hier niet moeten gaan wantrouwen? Maar wantrouwen is een mij onbekend fenomeen. Altijd zie ik goede dingen in de mens, altijd zoek ik naar hun verklaring. Leven in wantrouwen is voor mij geen optie.
Ik lees verder en zie het zand in mijn ogen.
Lieve schat, de reden dat ik dit zo duidelijk probeer uiteen te zetten is dat in mijn beleving met name internet grote gevaren met zich mee kan brengen voor persoonlijkheden die even uit balans zijn. Voor mij staat namelijk onomstotelijk vast dat er vele fakers en sensatiezoekers tussen staan. Al eerder gaf ik jou te kennen dat ik opensta voor een leuke, lieve, warme maar vooral betrouwbare vrouw. Een vrouw die ook mij eens een knuffel wil geven, waarmee ik het man en vrouw zijn mee kan delen op basis van ontdekking, beleving, diepgang, passie, avontuur, warmte, genegenheid, vertedering, oprechtheid, monogamie, intimiteit, wederzijds respect, hoor en wederhoor en gelijkwaardigheid. Ik ben blij jou te hebben getroffen en ik hoop dat wij ons contact verder kunnen uitdiepen en wie weet zijn wij wel degenen die elkaar kunnen aanvullen.
Er blijven flarden van gesprekken door mijn hoofd vliegen. Zoek naar de bevestiging dat ik niet alleen dom was maar dat aan de andere kant een slim persoon hing. Dan kan ik van dom naar neutraal gaan, gewoon niet opgewassen tegen zijn capaciteiten.
Ik ben een cursus psychologie aan het volgen.
Laat jij altijd je sleutel aan de binnenkant van de deur? Is die grijze polo van jou?
Hij nam alle details in zich op. Lachte erom dat hij soms zo’n triest profiel tegenkwam, dat hij er soms een spelletje van maakte.
De dagen gaan voorbij en rustig haal ik weer adem. Mijn alertheid vervaagt, mijn angst vermindert en ik ga over tot de orde van de dag. Motoren passeren echter niet meer nonchalant. Bewust neem ik ze in me op en zoek de gelijkenis. Ik ga er inmiddels van uit dat er een spelletje met me is gespeeld en pak mijn verliezen. Weer een levensles geleerd. Als het hier bij blijft is het nog te overzien. Ik ga hem loslaten, wil deze episode vergeten. Het gedate laat ik voorlopig voor gezien, zal mogen wennen aan het alleen zijn, mijn leven en vooral dat van mijn kinderen zet ik niet op het spel.
Als weken later de bel dan toch gaat doe ik onbevangen open, geen haar op mijn hoofd die hem nog verwacht. Bijna vergeten en vergeven. Ik zie hem staan zonder helm, met bedroefde ogen. Zijn zinnen doen mij mijn zinnen verliezen.
‘Sorry, ik wist niet wat me overkwam, ik werd bang voor het overweldigende gevoel en verdween om het te laten bezinken. Kunnen we opnieuw beginnen?’
Angst verdwijnt als sneeuw voor de zon en ik laat hem binnen, opnieuw verlangend naar zijn arm om me heen. Dat die arm zo sterk zou zijn, daar dacht ik niet bij na. De deur is achter hem dichtgevallen, het monster komt naar boven. Hij duwt me bruut de kamer in, gooit me op de bank en neemt me met kracht en dwang, scheurt mij in tweeën. Mijn lichaam schreeuwt het uit, mijn mond vormt geen woorden, er komt zelfs geen ‘néé!’ uit. Verkrampte spieren houden hem niet tegen, droog spuit hij mij nat. Tegen deze uitzinnige brute kracht kan ik niet op. Ik zie beelden van mijn bloed aan de muren en wens slechts mijn laatste adem hier en nu niet uit te blazen. Ik mag mijn kinderen niet verlaten, ik ken het gemis. Mijn gelatenheid doet zijn lust geenszins verstommen. Een schreeuw luidt het einde in. Zijn brandmerk heb ik te dragen voor de rest van mijn in twijfelende dank behouden leven.
Hij kleedt zich aan, gunt me geen blik meer waardig, zelfs geen van minachting. Hij laat mij rillend achter. Liggend op mijn eens vertrouwde bank, nu niet wetend waar ik mijn rust moet zoeken, kan het niet bewaren. Schreeuw onder klaterend wassend water mijn longen uit mijn lijf. Woede om steeds weer die eigen naïviteit vier ik bot op muren totdat handen blauw zien en beurs voelen.
Opnieuw in lucht opgegaan kiest hij zijn eigen pad na mijne wederom te doorkruist te hebben op een wel zeer pijnlijke, onthutsende manier. Hij stuurt me volgens zeggen zijn laatste bericht, verwijst naar een al eerder ontvangen stuk.
Alles heeft een reden!
Mensen komen in je leven om een bepaalde reden, een seizoen of een heel leven.
Als je weet om welke reden het is, weet je wat je voor die persoon kunt doen.
Als iemand in je leven is voor een reden, is het gewoonlijk omdat je een behoefte hebt geuit.
Ze zijn gekomen om je door een moeilijkheid heen te helpen, je te begeleiden en je fysiek, emotioneel of spiritueel te helpen.
Ze lijken door íéts gestuurd en dat zijn zij ook.
Ze zijn er om een reden waarvan íéts het nodig vindt dat zij er zijn.
Dan, zonder dat jij iets verkeerd doet, of op zomaar een moment, zegt of doet deze persoon iets om de relatie te beëindigen.
Soms gaan ze dood, soms lopen ze weg.
Soms keren ze zich tegen jou en dwingen je tot een standpunt.
Wat we ons dan moeten realiseren, is dat aan onze behoefte is voldaan, onze wens is vervuld, hun werk is gedaan.
Het gebed dat je opzond is beantwoord en nu is het de tijd om verder te gaan.
Sommige mensen komen in je leven voor een seizoen, omdat het jouw beurt is om te delen, te groeien of te leren.
Zij brengen je een ervaring van vrede of ze brengen je aan het lachen.
Ze kunnen je iets leren wat je nog nooit hebt gedaan.
Ze geven je gewoonlijk een ongelooflijke hoeveelheid vreugde.
Geloof het, ze is echt, maar slechts voor een seizoen.
Relaties voor de duur van je leven, ze leren je levenslessen, dingen waar je op kunt bouwen om zo een solide emotionele fundering te hebben.
Het is jouw taak de lessen te accepteren.
Hou van die persoon en stop wat je hebt geleerd in alle relaties en situaties van je leven.
Men zegt: liefde is blind maar vriendschap is helderziend.
Dank je dat je een deel van mijn leven bent, of het nu is om een reden, voor een seizoen of voor een heel leven!
Ook deze in eerste instantie als een diepgaand mooi stuk ontvangen, nu echter met een schaduw gelezen en de vraag blijft: wat was zijn reden? Welke lessen heb ik te accepteren? Verantwoordt hij hiermee zijn gedrag? Vond hij het nodig om me in te laten zien welk gevaar ik liep?
Vragen kan niet meer, zijn telefoonnummer afgesloten, adres onbekend, profielen verdwenen, niets dan gebakken lucht was hij. Mijn fleecedekens op de bank vervang ik door nieuwe. Zit confuus met de armen om mijn knieën, mijn hoofd op harde schijven.
Toch krabbel ik weer op, heb verder te gaan op dit bevlekte pad van mij. Ik weet nog niet hoe het zaadje in mijn hoofd zal uitgroeien. Mijn wonden stinken en ik zal een manier moeten vinden om ze te reinigen. Wie zal een aangifte serieus nemen? Ik gooide zelf de deur wijd open. Mijn kinderen, mijn kinderen, ik mag niet instorten.
Mijn verdriet wankelt, verstoten door boosheid.
Reacties (2)