Op 10 februari werd ik EINDELIJK verlost van die vervelende hamerteen, DE OPERATIE
We zijn ondertussen welgeteld 33 dagen verder. Er is een en ander gebeurd in die tijd. Na een paar dagen pijn was ik het thuiszitten beu. Dank zij een ONELEGANTE speciale schoen lukte het om een wandelingetje te doen. Heel ver stappen zat er niet in, maar ik was al tevreden.
Begin maart werden de hechtingen verwijderd. Dat was opnieuw een stap vooruit.
Vorige woensdag mocht ik EINDELIJK naar het ziekenhuis om dat vervelende spilletje eruit te halen. Ik had geen schrik .. het idee dat ik terug ‘normale’ schoenen zou kunnen dragen deed me alle leed vergeten.
Hét spilletje - 5 cm
We zijn zover. Maar van wandelen of normale schoenen dragen is nog geen sprake. Ik zat gisteren in zak en as. Als ik de teen nu bekijk is het een echte lelijkerd, een gezwollen, verwrongen en pijnlijk ding.
Daar staat hij te pronken, hij torent uit boven de andere tenen, bah!
"Dokter, op die manier kan ik toch niet in schoenen?" – "Dokter, hoe komt het dat die teen zo omhoog staat?" – "Dokter, komt dat nog goed met die scheefstand?" – "Dokter, zal die teen snel ontzwellen?"
De chirurg zei me dat ik nog wat geduld moet oefenen. Geduld … dat is nu niet mijn grootste deugd.
Ik kreeg de raad om elke dag stretchoefeningen te doen.
Wat is stretchen?
volgens wikipedia :
Hier zit ik dan ... nog niet in staat om mijn schoenen te dragen, dus niet in staat om te wandelen, het zonnetje schijnt en ... ik baal nog van die verdomde teen, de grote spelbreker!
De enige raad die ik krijg is om met mijn tenen te spelen of … te laten spelen?!
Reacties (0)