Soms loop ik door de stad waar ik ben opgegroeid en geniet van alle herinneringen die deze stad herbergt. Zowel vreugde als pijn vervullen mijn gemoed. Hier ging ik naar school, leerde mijn eerste liefde kennen. Nu is de stad zo veranderd dat ik nauwelijks de weg nog ken. Enkele monumenten vertellen mij waar ik me bevind. Naar een gebouw spoed ik mij met rasse schreden, het kindertehuis waar ik ben opgegroeid. Het is gesloten en er wonen nieuwe mensen in de appartementen die na het vertrek van de nonnetjes zijn gebouwd. Een groep voor 16 kinderen is nu een luxe appartement, dus ik verwonder me over de enorme ruimte die misschien een of twee mensen gaan bewonen. Ik probeer een glimp op te vangen achter de grote ramen op de begane grond, daar was de grote zaal en de bühne waar wij onze ballet optredens hielden en in de grote zaal kregen wij balletles.. En hoe vaak ik die zaal gepoetst heb en de ramen gewassen is niet te tellen. De grote poort gaat open en ik glip snel naar binnen, daar was het plein met de wip, de schommel en familieschommel , zandbak. Alles is weg, fraaie bloembakken geven het plein en heel ander aanzicht. Geen kindergeluiden, nee, serene stilte heerst hier.Mijn gehele jeugd is weggevaagd en het gemis maakt mij verdrietig en stil. Zovele jaren vertoefde ik hier en slechts de herinneringen zijn er nu nog, maar zullen met het verstrijken van de tijd ook verdwijnen. De kapel bestaat ook nog, daar glip ik ook even naar binnen. Geen biddend nonnetje vult de ruimte, een enkeling uit de stad is aanwezig. De kapel is geheel gemoderniseerd en voor mij niet herkenbaar. Toch steek ik een kaarsje aan voor de vruchtbare jaren die ik op deze grond heb geleefd. Met pijn en droevenis verlaat ik de stad en spoed mij huiswaarts waar nu mijn thuis is. Bijzonder is ook dat mijn dochter in deze stad is geboren en zij hier ook vrienden heeft en regelmatig door deze stad loopt door mijn herinneringen.
De trap
Hier sta ik voor de vele ramen
waarachter vergeten namen,
onbekende ogen blikken op mij neer
ik kijk omhoog keer op keer
daar woonde ik in lang vervlogen tijd
ik hoor de lach, ik voel de pijn
van al die vergeten namen
achter de door vreemden bezette ramen.
Reacties (8)
Veel beter dan wat je telkens op het nieuws hoort, misbruik hier en daar .